ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเวฬุวันเมืองราชคฤห์ ทรงปรารภพระเจ้าอชาตศัตรูผู้หลานทำสงครามกับพระเจ้าโกศลผู้ปู่ต่างพลัดกันแพ้ชนะอยู่ ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นกบเขียวอยู่ในแม่น้ำแห่งหนึ่ง สมัยนั้นชาวบ้านจะดักลอบจับปลาในแม่น้ำ ที่ลอบหลังหนึ่งมีปลาเข้าไปติดอยู่เป็นจำนวนมาก มีงูปลาตัวหนึ่งเห็นปลาติดลอบจำนวนมากคิดจะเข้าไปกินปลาจึงเข้าไปในลอบหลังนั้น ถูกปลารุมกัดจนเลือดนองไปทั่วร่าง ดิ้นรนออกมานอนอยู่บนฝั่งใกล้ ๆ ลอบหลังนั้น
กบเขียวที่นอนอยู่บนหลังลอบได้เห็นเหตุการณ์นั้นโดยตลอด
งูปลาเหลือบไปเห็นกบแล้วถามว่า
" ท่านกบเขียว
ปลาทั้งหลายรุมกัดฉันผู้เข้าไปในลอบ เรื่องนี้ท่านชอบใจหรือไม่
"
กบเขียวตอบว่า
" สหาย ถูกแล้วเราพอใจ เพราะถ้าปลามาถิ่นท่าน
ท่านก็ต้องกินปลาเป็นธรรมดา ฝ่ายปลาก็กินท่านผู้มาถิ่นของเขาเช่นกัน
การอ่อนข้อให้ผู้อื่นในถิ่นหากินของตนไม่มีดอก
" แล้วกล่าวเป็นคาถาว่า
" บุรุษผู้มีอิสรภาพอยู่เพียงใด
ก็ย่ำยีผู้อื่นได้อยู่เพียงนั้น
คนอื่นมาย่ำยีตนคราวใด
คราวนั้น ผู้ที่ถูกย่ำยีก็ย่ำยีตอบบ้าง"
ฝูงปลาเมื่อได้ฟังกบวินิจฉัยคดีเช่นนี้
ก็กรูกันออกจากลอบกัดงูปลาจนตาย ณ ที่ตรงนั้นเอง
แล้วต่างก็หนีไป
