แล้วโลกเราก็หลากหลายขยายขยะ ก็เกะกะปฏิกูลไม่สูญสิ้น
แล้วโลกเราก็ท่วมท้นซึ่งมลทิน ทั้งฟ้าดินสิ้นส่ำถูกทำลาย
ดินอุดมสมส่วนด้วยมวลพฤกษ์ ก็รู้สึกบอบช้ำระส่ำระสาย
พลาสติกโฟมกากของมากมาย มันไม่ยอมหลอมละลายสลายดิน

น้ำอุดมสมส่วนมวลมัจฉา ก็สูญปลาเสียน้ำทั้งส่ำสิ้น
ขยะขย้ำน้ำเน่าเคล้าราคิน จะอาบล้างดื่มกินไม่ยินดี
ลมอากาศสะอาดสะอ้านก็พาลผิด เป็นลมพิษลอยฟ่องทุกท้องที่
ลมขยะโรงมารสารเคมี ก็บั่นทอนชีวีทุกวี่วัน

ไฟยังดีมีไฟไหม้ขยะ มลภาวะเช้าเย็นไม่เป็นหมัน
พระเพลิงเผาเหนื่อยอนาถฉกาจฉกรรจ์ ขยะนั้นยังไม่หมดไม่ลดรา
เมื่อดินน้ำลมไฟบรรลัยแล้ว คนจะแคล้วคลาดไฟไฉนหนา
เมื่อดินน้ำลมไฟบรรลัยลา ก็จบสิ้นชีวามนามนุษย์

โลกระกำช้ำหมองโลกร้องไห้ เพราะชาวโลกเหลวไหลเป็นที่สุด
ทิ้งขยะถมโลกจนโศกทรุด ก็ถึงจุดวิกฤตเพิ่มพิษภัย
เศษขยะเนืองนองทุกท้องที่ เรายังมีสองมืออยู่หรือไม่
มือหนึ่งทิ้งเศษขยะ ณ ที่ใด อีกมือไซร้เก็บขยะ ณ ที่นั้น

เรามาร่วมลดละขยะร้าย ทุกนางนายมักน้อยสักหน่อยนั่น
ก่อนจะทิ้งสิ่งใดถามใจพลัน เป็นโทษทัณฑ์แก่โลกเราหรือเปล่าเอย