คนเราจะรู้จักบุญคุณก็ต่อเมื่อเราโต ไอ้เวลาเด็กนี่เราไม่รู้ ไม่รู้ว่าพ่อแม่ มีบุญคุณต่อเราอย่างไร
จะเล่าเรื่องเก่าให้ฟังสักหน่อย เรื่องพระเจ้าอชาตศัตรู
พระเจ้าอชาตศัตรูไปคบเทวทัต เป็นภิกษุอันธพาลรังควาน พระพุทธเจ้า ไม่ใช่เล็กน้อยเรียก
ว่า "ยอดอันธพาล" หาเรื่องกับพระพุทธเจ้า เมื่อคบกัน เทวทัตก็ยุแหย่อย่างนั้นอย่างนี้ก็บอกว่า
ชีวิตคนราชย์ต่อไป พระเจ้าอชาตศัตรูก็เลยหลงคำพูด จับพ่อไปขังเสียนี่ ขังไว้ในคุก ขังแล้วก็
ทรมาน หลายอย่าง หลายประการ มันไม่แน่นอน พ่อนี่ แก่ตนอย่างไร มานึกได้ตอนนี้... วันหนึ่ง
อำมาตย์เข้าไปกราบทูล สองคน ควรจะให้ออกจากราชสมบัติ ได้แล้วท่านจะได้ครองไม่นึกว่า
พ่อมีบุญคุณ ข้าไปพร้อมกัน คือ "ข่าวพ่อตาย" กับ"ข่าวลูกเกิด"
มเหสีอชาตศัตรูเกิดลูก คนหนึ่งไปถึง บอก......
"เอ๊ เราจะบอกข่าวอะไรก่อนดีนา ข่าวเกิด หรือข่าวตาย"
"เอ๊อะ มันต้องข่าวเกิดซิ เรื่องเกิดมันเรื่องพอใจ เรื่องตายมันเรื่องเศร้า เราควรบอกข่าวเกิดก่อน"
คนหนึ่งเข้าไปถึง กราบทูลว่า
"พระมเหสีของพระองค์คลอดพระโอรสเป็นชายพ่ะย่ะค่ะ"
พอรู้ว่ามีโอรสเป็นชายนะ สัญชาตญาณของความเป็น "พ่อ" มันเกิดขึ้น คือมีความรักลูกพอรัก
ลูกคิดถึงพ่อทันที
"แหม... พ่อเรานี่อยู่ลำบาก แหม...ไม่สมควรที่เราจะทำกับพ่ออย่างนั้นเลย"
พอคิดอย่างนั้น อำมาตย์ก็กราบทูลว่า
"พอดีพระบิดาของพระองค์สิ้นพระชนม์แล้วที่ในคุก พ่ะย่ะค่ะ"
พอได้ยินอำมาตย์ทูลเช่นนั้น ก็เศร้าใจ มีความทุกข์ นี่มารู้ว่า "พ่อ" เป็นประโยชน์แก่ตนเมื่อได้
ลูกเมื่อมีลูก พอมีลูกก็เกิดรักพ่อ เพราะเรารักลูก และเกิดความคิดว่า
"พ่อคงรักเราอย่างนี้ เหมือนเรารักลูก"
