ถ้าเราเอาธรรมะมาเป็นเครื่องแก้ เอาธรรมะมาเป็นกระจกเงา คอยส่องมองดูตัวเราเองบ่อยๆ
เราก็จะรู้ความจริงของชีวิต คิดได้ นึกได้ แล้วเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น เราก็รู้ว่าอ้อ มันจะต้องเป็น
อย่างนั้น
เมื่อมีความพลัดพรากจากของรักของชอบใจ เช่นอยู่ๆ แหวนก็หาย สายสร้อยคอหายหรือ เงิน
หาย เราก็ไม่ทุกข์มากเกินไป แต่เรายิ้มเยาะมันได้ว่า เออ มันเรื่องธรรมดา เกิดมาแล้วมันก็อย่างนี้
แหละ เราได้มาแล้ว มันก็ต้องสูญเสียไป เพราะการพบกัน กับการพรากกัน มันเป็นของคู่กัน การ
ได้การเสีย มันเป็นของคู่กัน การมี - การไม่มี มันก็คู่กัน คนที่มีปัญญาก็นึกได้ คนไม่มีปัญญาก็
นึกไม่ได้ ก็นึกว่าของเราๆตลอดเวลานี่เพราะไม่เข้าใจในเรื่องนั้นๆตามความเป็นจริง
