ผู้ที่อุทิศร่างกายให้แก่โรงพยาบาลเพื่อประโยชน์แก่วงการแพทย์หลังถึงแก่กรรมไปแล้ว จะได้รับผลบุญอย่างไร   

บุญบาปเป็นสังขตธรรม
หมายถึง โดยธรรมชาติแล้วเกิดจากจิตที่ปรุงแต่งขึ้นมา
ภาษาปริยัติเรียกว่าเป็งสังขารชนิดหนึ่ง
เฉกเช่นเดียวกับความริษยา ความรัก ความชอบ ความดีใจ ความเสียใจ
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของที่ถกูปรุงขึ้นโดยจิตใจทั้งสิ้น

ถ้าเราปรุงจิตเป็นบุญขึ้น เราก็ได้บุญ เกิดบุญในใจ
ถ้าเราปรุงจิตเป็นบาปขึ้น เราก็ได้บาป เกิดบาปในใจ

เช่นองคุลีมาล ตอนยังไม่พบพระพุทธเจ้า
เขาเชื่อว่าการตัดนิ้วคนเป็นมหากุศล เลยทำไป
ในใจเขาก็ปรุงบุญขึ้นอย่างมากมาย เขายึดถือว่าคิดนั้นว่าเป็นมหากุศล

ต่อมาพบพระพุทธเจ้า ได้รับการแก้ไขความคิดที่หลงผิด
บรรดามหากุศลที่สะสมไว้ กลับกลายเป็นบาปอย่างมากมายมหาศาล
เกิดความรู้สึกผิด เกิดหิริโอตัปปะขึ้นอย่างมากมายมหาศาล
เลยละเลิกกิจกรรมโหดร้ายนั้น แล้วบวช

ดังนั้น การบริจาคศพนั้น ถ้าคนที่กำลังจะตาบ ได้ทราบว่าตนจะได้บริจาคร่างกาย
แล้วเจ้าจองก้ยินดีที่จะทำอย่างนั้น
เขาย่อมเกิดกุศลขึ้นในใจ
แต่ถ้าไม่ทราบเลย เขาย่อมไม่ได้กุศล

ส่วนพวกเรา ที่ได้รับทราบการกระทำดังนี้แล้วเกิดมุทิตาจิต
เกิดอนุโมทนาขึ้น ยินดีที่ได้เห้นความดี ก็เป็นการปรุงบุญขึ้น
บุญจึงสำเร็จด้วยการอนุโมทนา (บุญกิริยาวัตถ 10 - อนุโมทนามัยบุญ)

หรืออีกตัวอย่าง เช่น
ถ้ามีคนกำลังทำบุญอยู่ แล้วเราเดินผ่านไป
แต่คนทำบุญนั้น ในใจเขากำลังกังวลเรื่องเงินที่กู้มาทำบุญ
แต่เราเดินผ่านไปไม่ได้ออกเงินสักแดงเดียว แล้วเราเห็นคนทำบุญ เราก้ยินดีในบุญ
ที่เรียกว่าเกิดอนุโมทนาแล้ว ไม่ต้องยกมือไม่ต้องสาธุก็ถือว่าได้บุญแล้ว
เพราะเราปรุงบุญขึ้นมาแล้ว
แต่คนที่เขากู้เงินมานั้น ทำไปได้หน้า แต่รู้แก่ใจว่ากำลังทุกข์เรื่องเงินกู้มา
ปรากฏว่าในใจมีแต่อกุศลจิต ต่อให้ลงไปพันล้านก็ไม่ได้บุญอะไรขึ้นมาเลย
เพราะจิตที่ทำบุญไม่มี กุศลจิตไม่เกิด