เรื่องต่อไปนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๖ ที่จังหวัดนครราชสีมา ผัน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวคล้ำ อายุประมาณ ๑๘ ปี เป็นลูกคนเดียวของครอบครัว พ่อเสียชีวิตขณะผันอายุ ๘ ปี ทิ้งคุณแม่ลี เลี้ยงดูบุตรชายอย่างสุดรักสุดหวงและห่วง แต่ผันเป็นคนมีนิสัยไม่มีสัมมาคารวะ ต่อมาเริ่มคบเพื่อนชั่วมากขึ้น ชักนำกันเข้าไปเกี่ยวข้องกับยาเสพติดพอหมดเงินต่างคนต่างไปขอพ่อ-แม่ เมื่อไม่พอ ก็ลักเล็กขโมยน้อย งัดแงะ ทำทุกอย่างที่จะได้เงิน

แล้ววันหนึ่ง เฮ้ย..! ผัน วันนี้แย่ว่ะ เพื่อนๆ ร้องบอก ท่าทางยังตาปรือเพราะฤทธิ์ยา วันนี้ของก็ไม่มี เงินก็ไม่มีทำอย่างไรกันดีวันนี้ถึงจะมียาเสพ เพื่อนย้ำ

ผัน หันมองเพื่อนร่วมชะตากรรม พูดเปรยออกมาเหมือนไม่ตั้งใจ มึงจะให้ทำยังไง วันนี้ กูไปหาแม่ตั้ง ๓ เที่ยวแล้วนะโว้ย แม่ขอดกระเป๋าตังค์ให้แล้ว เพื่อนอีกคนช่วยเสริม เฮ้ย ไปอีกที เผื่อแกมีเหลือมั่งไม่งั้นพวกเราแย่นะโว้ย ด้วยความรักเพื่อน หรืออยากยาก็เหลือจะคาดเดา ผัน ทนการรบเร้าของเพื่อนไม่ไหว ต้องกลับบ้านไปอีกครั้งพร้อมกับเพื่อนอีก ๔-๕ คน เดินตามไปห่างๆ

ข้างฝ่ายคุณแม่ลี แกไม่ได้หลับ เพราะเป็นช่วงเวลาบ่าย ๓ โมง แกเห็นลูกชาย รู้สึกเสียใจจนน้ำตาคลอเบ้าที่มีลูกกับเขาทั้งที ไม่อาจเลี้ยงให้เป็นคนดีได้ แกคิดพลางหันไปมองภาพถ่ายสามีซึ่งเสียชีวิต พึมพำอยู่ในใจ พี่..! ฉันขอโทษ ที่เลี้ยงลูกของเราให้เป็นคนดีไม่ได้

แม่..! เสียงผันตะโกนดังขึ้น จนทำให้แม่ลีสะดุ้งสุดตัวยกผ้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา จะมาเอาอะไรอีกล่ะ ไอ้ลูกไม่รักดี แม่ด่าออกไปด้วยรู้สึกรันทด สุดที่จะอดกลั้นไว้ได้ แม่ ขออีกแค่ ๕๐ บาทเอง ลูกอ้อนวอน ไม่มีแล้ว มึงจะให้กูกินอะไร รายได้ก็ไม่มี แม่ลีว่า ครั้นแล้ว ผัน ก็เดินเข้าห้องนอนไป

ตอนแรกแม่นึกว่าคงเข้าไปนอน ที่ไหนได้ มันเดินออกมาพร้อมกล่องไม้ใบหนึ่งแม่เห็นก็ตกใจ ไอ้ผัน จะทำอะไร นั่นของพ่อมึงนะ พ่อก็ไม่อยู่แล้ว ขอไปขายเถอะ ผันบอกอย่างรำคาญ กล่องไม้ภายในบรรจุพระเครื่องเก่า ที่พ่อเก็บรักษาไว้หวังให้แก่ลูกชายคนเดียวของแก ผัน ถือกล่องไม้เดินผ่านหน้าแม่ กำลังจะพ้นประตูห้องนอน แม่ลีคว้าเสื้อด้านหลังของลูกชาย อย่าเอาไป มันบาป ขายพระขายเจ้า มันไม่ดีนะลูก เสียงแกอ่อนลง

อย่า..! เอาไปเลยลูก เสียงของผู้ให้กำเนิดร้องลั่นเตือน ปนขอร้องครั้งสุดท้าย ก่อนร่างจะทรุดลงกับพื้น ผันนั่นเอง กระชากเท้าซ้ายหลุดจากการเกาะแน่นของแม่ลี เตะก้านคอผู้ให้กำเนิดเต็มแรง ๒-๓ ครั้ง เมื่อมองเห็นแม่นอนแน่นิ่งจึงชวนเพื่อนออกจากบ้านไป

ข่าวการตายของแม่ลีแพร่สะพัดไปทั่ว ชาวบ้านต่างพากันด่าลูกชั่วฆ่าแม่ และช่วยกันจัดการศพให้จนถึงวันเผาขณะไฟกำลังลุกไหม้ ผัน ก็เดินน้ำตาซึมเข้าไปดู ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้โฮออกมาดังๆ ว่า แม่ครับ ผมผิดไปแล้วครั้นเสร็จจากงานศพแม่ ผันกลายเป็นอีกคนหนึ่งเงียบขรึมไม่พูดจากับใคร เพื่อนที่เคยคบก็ตีตัวออกห่างหมด

และหลังจากงานศพแม่ได้ ๗ วัน วันที่ ๘ ผันหลับด้วยความรู้สึกเหนื่อยเพลีย ตื่นเช้าขึ้นเกือบ ๗ โมงปรากฏว่า เท้าข้างขวาชาขยับไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนว่าเท้าข้างนั้นไม่มีแต่เมื่อเขาขยี้ตาดูให้ดี ปรากฏว่าเท้าข้างนั้น ชี้เด่ขึ้นบนฟ้าไม่สามารถบังคับได้เลย เขาพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่งเท้าข้างขวาก็ยังตั้งชี้อย่างนั้น แข็งทื่อลุกขึ้นยืนก็ไม่ได้ จึงใช้ส้นเท้าข้างซ้ายค้ำยัน มือทั้งสองข้างเท้ายันกับพื้น กระเถิบตัวออกไปนอกห้อง

จากวันนั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าจะเคลื่อนย้ายไปทางไหนผันจะใช้วิธีการเดินแบบนี้ตลอดชีวิต แรกๆ ก็เดินได้ช้ามากเพราะไม่ถนัด ต่อมา ก็เริ่มคล่อง เดินได้เร็วชาวบ้านเห็นสภาพเขานั้น ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
ไอ้ผันมันตกนรกทั้งเป็นแล้ว นรกที่มันทำบาปฆ่าแม่อีกคนร้องบอกว่า บาปจนพระแม่ธรณี ไม่ยอมให้มันใช้
เท้าเหยียบพื้นเลย บางคนก็บอกว่า ถ้ากูเป็นพระแม่ธรณี จะไม่ให้ส้นเท้าอีกข้างหนึ่งของมันแตะพื้นเลย กูจะสูบกลืนชีวิตให้มันไปเกิดในเมืองนรกหมกไหม้ซะเลย

จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และหลายปี ผันใช้วิธีการเดินแบบเดิม จนส้นเท้าเปื่อย มือทั้งสองข้างแตกเป็นแผลเหวอะหวะ ทั้งเลือดทั้งหนองไหลเยิ้ม แมลงวันตามเกาะตลอดเวลา

วันหนึ่ง ผันกำลังกระเถิบออกจากบ้าน เพื่อขอทานเขากินตามเคย ก่อนออกพ้นประตูบ้าน บังเอิญผู้ใหญ่ชาผ่านมาพอดีจึงยืนมองเขาด้วยความสมเพชเวทนายิ่งนัก แกพึมพำเหมือนปรารภให้ตัวเองฟังว่า ผันเอ๋ย... มึงประมาทมัวเมามึงเห็นคนอื่น เห็นเหล้ายาเสพติด ดีวิเศษกว่าแม่บังเกิดเกล้าของมึง มึงมีแม่ดีแสนดี ประเคนให้มึงทุกอย่างจนหมดตัวมึงยังไม่สำนึก แม้แต่ชีวิตของผู้ให้กำเนิดยังไม่เว้น ผันเอ้ย...มึงพ้นจากนรกเมื่อไหร่ มาบอกกูด้วย...

เรื่องนี้ อยากจะบอกผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกทั้งหลายว่าพ่อแม่เลี้ยงเรามาด้วยความรักและเอ็นดูทะนุถนอม ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม เราเจ็บ ท่านเจ็บด้วย เราป่วย ท่านป่วยด้วยเราทุกข์ทรมาน ท่านทุกข์ทรมานด้วย แต่ถ้าเราเป็นคนชั่วท่านต้องตกนรกทั้งเป็น จะมีลูกในโลกนี้สักกี่คน ที่ช่วยฉุดดึงพ่อแม่ขึ้นสวรรค์เลี้ยงดูตอบแทนบุญคุณท่าน ในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ถ้าใครยังไม่ได้ทำ รีบทำเสียเถอะ หรือจะรอกราบกองขี้เถ้า
กองกระดูกของท่าน...!



   

ขออนุโมทนาสาธุกับ จขกท. ครับ...
...หันหลังคืนฝั่ง พ้นจากทะเลทุกข์...