อยากได้ความเห็นและคำอธิบายของความหมายผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานคะ โดยเฉพาะคุณ123ช่วยรบกวนอธิบายให้อ่านหน่อยและผู้รู้อื่นๆด้วยนะคะ ทำไมบางทีดิฉันรู้สึกว่าคนธรรมดาที่ครองเรือนมีใจใฝ่ธรรมรู้ธรรมสว่างมากมาย(จนเหมือนบวชอยู่)รู้ตำราละเอียด ทำบุญใส่บาตรเป็นประจำ ปลง วางอะไรจนหมดแต่จิตใจน่าจะเบิกบานกับทางสว่าง มีจิตที่เมตตาและอ่อนโยน มองและพิจารณาทุกอย่างด้วยสติ แต่กับดูเหมือนว่ายิ่งรู้ยิ่งแจ้งยิ่งอาการความรู้สึกนึกคิดเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า มองอะไรหม่นหมองบวกระแวงและอคติไปซะหมด ดิฉันไม่เข้าใจคะ ซึ่งอย่างตัวดิฉันก็สวดมนต์ทำบุญใส่บาตรศึกษาธรรมะบ้างเข้าวัดฟังเทศน์ นั่งสมาธิ เข้าใจการปล่อยวางเข้าใจความสงบ แต่ดิฉันกับมีมุมความรู้สึกที่เย็นจนอยากจะส่งไปถึงคนข้างๆซึ่งแม้ไม่รู้จัก เข้าใจคนแบบเมตตา อยากจะช่วยคนที่ทุกข์ให้เขาหลุดพ้นเท่าที่ตัวเองทำได้แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ได้แต่มองแบบวางและจะยินดีเวลามีใครเข้ามาให้ความรู้และค่อนข้างจะทำอะไรแล้วนึกถึงคนอื่นๆซึ่งบางทีก็ไม่รู้จัก เช่นไปซื้อหนังสือธรรมะก็จะนึกถึงจะมีใครต้องการแบบนี้แบบนั้นมั้ย คือจะมีความอิ่มใจเย็นใจ(อย่าเรียกว่าความสุขเลยคะ)ถ้าเราช่วยหรือให้เขาได้ยิ่งเรื่องธรรมะหรือทำใจแก่เขา ทำหน้าที่ตัวเองก็จะมีสมาธิกับจุดนั้นและทำแบบมีสติที่จะมองพิจารณา แต่จะเย็นใจไม่ปลงหรือเบื่อหน่าย กับลูกๆก็จะสอนอบรมให้เขาเข้าใจการสูญเสียการพรากการจาก การเข้าใจธรรมชาติ ไม่ยึดติด อย่างร่างกายของดิฉันก็บอกลูกๆไว้ถึงเวลาให้บริจาครพเป็นครูใหญ่ให้นักศึกษาแพทย์ ก็คือสรุปร่มรื่นเย็นใจดีกับทางสายกลางและเข้าใจกับทางธรรมแต่ไม่เข้าใจอีกจุดของคนที่ใจถึงธรรมแล้วมีอาการแบบที่กล่าวข้างต้นคะ รบกวนขอความรู้ใหม่ๆให้ดิฉันด้วย   

เอาแบบให้ความรู้ออกความเห็นพูดคุยกันนะคะ อย่ามาแบบการต่อว่าหรือเถียงกันเลย เข้าใจคะของแบบนี้ปฏิบัติรู้ได้เฉพาะตน