วันนี้ขอถามซักคำถาม จะตอบหรือไม่ตอบก็ได้นะค่ะ แค่สงสัยมาตั้งแต่เด็กๆๆ
คำถามที่ :: เมื่อเรารู้อยู่แล้วว่าทุกสิ่งเกิดมาย่อมต้องดับสูญไปตามกรรมของแต่ละคน แ้ล้วทำไมเราต้องเกิดขึ้นมา(ก่อนที่เราจะทำกรรมครั้งแรก)สู้ไม่เกิดขึ้นมาเลยไม่ไดีกว่าหรอ จะได้ไม่ต้องสร้างกรรม??

อย่าว่านู๋นะ แค่สงสัยเฉยๆๆ ช่วงนี้ก็เป็นบ้าๆๆ แบบนี้แหละค่ะ
ขอบคุณผู้รู้ทุกท่านที่ช่วยตอบกระทู้นี้นะค่ะ

บุญรักษาค่ะ   

ต้องศึกษาเรื่อง "ปฏิจสมุปบาท ( http://www.nkgen.com/1mainpage1024.1.htm )"

........ตอบแบบย่อๆเท่าที่กระผมเข้าใจ....เราต้องเกิดมาก็เพราะมีเหตุและเหตุนั้นเราก็..คือผู้สร้างเอง..มิใช่พระเจ้าที่ไหนลิขิต....เหตุนั้นคือ ตัณหา(ความอยาก)และอวิชชา(คือความไม่รู้)
........เพราะมีอวิชชา คือ ความไม่รู้ใน อริยสัจ๔ ,ความไม่รู้ในไตรลักษณ์, ไม่รู้จักเหตุปัจจัย ไม่รูสภาวธรรมตามความเป็นจริง จึงเป็นเหตุให้เราต้องท่องเที่ยวเวียนตายเวียนเกิดไปตามกระแสความอยากอันเนื่องมาจากอารมณ์ทั้งที่ชอบใจและไม่ชอบใจ......นั่นคือเราเกิดมาเพื่อสนองความอยากของตนเอง และถ้าแสวงหาอารมณ์ในทางที่ทุจริตก็เป็นเหตุให้สร้างอกุศลกรรมก็ทำให้ต้องได้รับผลเป็นความทุกข์หรือเป็นเหตุให้ต้องเกิดในทุคติภูมิ(นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน เป็นต้น) ถ้าแสวงหาอารมณ์ในทางที่สุจริตก็เป็นเหตุให้สร้างกุศลกรรมก็ทำให้ได้รับผลเป็นความสุขหรือเป็นเหตุให้ได้เกิดในสุคติภูมิ(มนุษยโลก เทวโลก หรือพรหมโลก) วัฏสงสารคือความเวียนว่ายตายเกิดจึงเป็นทุกข์เพราะมีความไม่แน่นอน ไม่สามารถจะกำหนดได้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไร ไม่สามารถจะกำหนดได้ว่าเราจะต้องเกิดในสุคติภูมิเสมอไป

.....จะดับเหตุที่ทำให้ต้องเกิดได้ก็ต้องดับอวิชชา.......ด้วยปัญญา คือ ความรู้ใน อริยสัจ๔ ,ความรู้ในไตรลักษณ์, รู้สภาวธรรมตามความเป็นจริง....ก็จะคลายความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวงเพราะเห็นแล้วว่าไม่เป็นสาระ.....ก็จะสิ้นสุดการแสวงหาอารมณ์เพราะตัณหาและอวิชชาถูกทำลาย