ขอเรียนถามว่า
ดิฉันได้ปฏิบัติกรรมฐาน จนจิตพบความว่างเปล่า มีความรู้สึกว่าเป็นความโล่งโปร่งเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ไม่มีอาการปวดหรือทุกขเวทนาใดๆ และรู้สึกว่าคำที่ใช้ภาวนาหายไป เมื่อถึงขั้นนี้แล้วจะต้องปฏิบัติอย่างไร การปฏิบัติจึงจะก้าวหน้ามากกว่านี้ ดิฉันปฏิบัติตามแนวทางหลวงพ่อจรัญ
วัดอัมพวันค่ะ และอีกประการคือในบางครั้งจะมีอาการตัวโยกคลอน ก้มไปข้างหน้า/เอนไปข้างหลัง /คอหมุนรอบตัว จึงกำหนดรู้หนอๆๆ ไว้แต่ไม่ทราบจะกำหนดอะไรต่อไป ขอขอบคุณในคำแนะนำจากท่านผู้รู้ค่ะ
จากศิษย์วัดอัมพวัน   

ผมเองก็ปฏิบัติตามแนวทางหลวงพ่อจรัญครับ

*มีความรู้สึกว่าเป็นความโล่งโปร่งเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก - และอีกประการคือในบางครั้งจะมีอาการตัวโยกคลอน ก้มไปข้างหน้า/เอนไปข้างหลัง /คอหมุนรอบตัว จึงกำหนดรู้หนอๆๆ * อาการแบบนี้ดีแล้วครับ ผมขอเรียกว่าทำถูกทางแล้ว แต่อย่าไปหลงกับอารมณ์สบายมากนัก ต้องกำหนดจนกว่าลมหายใจหายครับ คือไม่สามารถจับลมหายใจได้ว่า ขณะนี้เราหายใจเข้าหรือหายใจออก บางคนใหม่ๆ อาจจะตกใจว่าเราหายใจอยู่หรือไม่ได้หายใจอยู่ ก็ให้สังเกตุที่ท้องก็ได้มันจะพองยุบ น้อยมากแทบไม่รู้สึกเลย และอีกวิธีหนึ่งคือกำหนดการหายใจด้วยการนับ เช่นเราหายใจเข้าหายใจออกนับ 1 หายใจเข้าหายใจออกนับ 2......1000 แล้วให้เปรียบเทียบกับเวลาดูว่า ใน 60 นาที เรานับได้กี่ครั้ง ถ้าใหม่ๆ อาจจะนับได้ 600 หรือ 550 แต่ถ้าลมหายใจละเอียดเข้า อาจจะนับได้ 300 หรือ 200 ที่แนะนำวิทีนี้เพราะว่า เป็นการทำให้เกิดความอึดอัดใจเกิดขึ้น ถ้าเกิดนับพลาดให้นับใหม่หมายถึงว่าเริ่มนับที่ 1 ใหม่เลย ความอึดอัดใจนั้นเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ย่อมไม่พอใจในตัวเองว่าทำไมเรานับพลาด ผลของวิธีนนี้เมื่อฝึกจนชำนาญแล้วนะ ก็จะเป็นคนรู้เท่าทันอารมณ์ในปัจจุบัน ว่าเรากำลังจะโกรธ หรือว่าเรากำลังดีใจเสียใจ และเราจะไม่เป็นคนหายใจสั้น เรียกว่าใจเย็นมากๆ วิธีที่ผมแนะนำนี้ ยืนก็ได้ นอนก็ได้ นั่งก็ได้ ( เดินกับวิ่งก็ทำได้ แต่ยากเพราะผิดจังหวะมาก ) ผมลองทำแล้วครับ ได้ผลอย่างสมบูรณ์แบบเลย