๏ ฝนปลายฤดูพร่างแพร้ว...........ดุจใย-...ไหมเฮย
ค่อยค่อยรินสายไป...............ทั่วหล้า
น้ำล้นเจิ่งนองใหล...................ปกติ....แลนา
ทุกข์ยากบ้างใต้ฟ้า..............หลีกได้ไฉนกัน

วสันต์จะสิ้นร่วงหล้า..............ฝนพรำ....อยู่เฮย
เป็นเช่นนี้อยู่ประจำ..............ลึกรู้
ทุกข์ยากชะตากรรม..........แห่งโลก....นี้นา
เบื่อหน่ายก็ใครกู้................วิกฤติได้ไม่มี

วิถีโลกก็ฉะนี้.....................มนุษย์....โลกเฮย
สุขทุกข์มิสิ้นสุด...................โศกเศร้า
วันวัยล่วงไปหยุด................อยู่ที่.....มรณาแฮ
นั่นแหล่ะหยุดทุกข์เร้า.........เร่าร้อนละวาง

กลางสายฝนก่อเกื้อ............ชีวิน
ชุ่มฉ่ำเป็นอาจินต์................เลิศล้น
ทุกข์อยู่ร่วงรดริน................น้ำตาหลั่ง....ลงเฮย
ลำบากอย่างท่วมท้น...........คละเคล้าคลึงกัน

ฝันใดเล่าเหล่าผู้................มีกรรม
โลกใช่ผู้กระทำ................สักน้อย
วิถีแห่งโลกนำ..................สุขทุกข์....มาเฮย
กระจ่างจึงเรียงร้อย...........เรื่องให้เห็นธรรม... ๚
...

เกรียงไกร หัวบุญศาล
๑๗ ตุลาคม ๒๕๕๓