การปฏิบัติธรรมอาจสรุปเป็นหลักง่ายๆ ว่า คือ การฝึกตั้งมั่นอยู่ในปัจจุบันขณะเพื่อให้

การเห็นเป็นสักแต่ว่าการเห็น
การได้ยินเป็นสักแต่ว่าการได้ยิน
การได้กลิ่นเป็นสักแต่ว่าการได้กลิ่น
การรู้รสเป็นสักแต่ว่าการรู้รส
การสัมผัสทางกายสักแต่ว่าการสัมผัสทางกาย
ความรู้สึกสุข ทุกข์ เฉยๆ เป็นสักแต่ว่าความรู้สึก
ความจำเป็นสักแต่ว่าความจำ
การหมายรู้เป็นสักแต่ว่าการหมายรู้
ความคิดเป็นสักแต่ว่าความคิด
จินตนาการเป็นสักแต่ว่าจินตนาการ

อาตมาคิดว่านักภาวนาทุกคนคงจะเห็นตรงกันว่า เรื่องนี้พูดง่ายแต่ทำยาก อย่างไรก็ตาม เราอาจจะได้ปัญญาพอสมควรจากการพิจารณาว่า ไฉนสิ่งที่ดูเหมือนชัดเจนและง่ายเช่นนี้กลับทำได้ยากเหลือเกิน ในการกำหนดรู้อุปสรรค ลองสังเกตผู้บรรยายเหตุการณ์ที่ปรากฏตัวในฉากหลังของจิตตลอดเวลา เป็นที่มาของ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ การตัดสินตัวเองและคนอื่น การแปลความหมายของสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเป็นราวโดยมีเราเป็นพระเอก ความอยากและความกลัวนานาประการ อคติต่างๆ

เมื่อรู้วิธีหรี่เสียงผู้บรรยายหรือไม่ก็ปิดเสียงไปเลย ชีวิตเราย่อมเปลี่ยนไปราวกับเกิดใหม่ เพราะถึงที่สุดแล้ว ตัวผู้บรรยายเองก็เป็นเพียงความคิดปรุงแต่งอีกลักษณะหนึ่งเท่านั้น

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร