พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ : ความหมายของคำศัพท์ทางพระพุทธศาสนา
ศีล ๒๒๗ - โศกาลัย
ศีล ๒๒๗ ศีลสำหรับพระภิกษุ มีในภิกขุปาฏิโมกข์
ศีล ๓๑๑ ศีลสำหรับพระภิกษุณี มีในภิกขุปาฏิโมกข์
ศีลอุโบสถ คือ ศีล ๘ ที่สมาทานรักษาพิเศษในวันอุโบสถ ดู อุโบสถศีล
ศีลาจาร ศีลและอาจาระ, การปฏิบัติตามพระวินัยบัญญัติ และมารยาททั่วไป; นัยหนึ่งว่า ศีล คือไม่ต้องอาบัติปาราชิก และสังฆาทิเสส อาจาระคือไม่ต้องอาบัติเบาตั้งแต่ถุลลัจจจัยลงมา
ศึกษา การเล่าเรียนฝึกฝนและอบรม, ในพระพุทธศาสนา ได้แก่ สิกขา
ศุกลปักษ์ ซีกสว่าง คือ ข้างขึ้น
ศุภวารฤกษ์ ฤกษ์งามยามดี
ศูทร ชื่อวรรณะที่สี่ ในวรรณะสี่ ของคนในชมพูทวีป ตามหลักศาสนาพราหมณ์ จัดเป็นชนชั้นต่ำ ได้แก่พวกทาสและกรรมกร ดู วรรณะ
เศวต สีขาว
เศวตฉัตร ฉัตรขาว,
ร่มขาว, พระกลดขาวซึ่งนับว่าเป็นของสูง
เศวตอัสดร ม้าสีขาว
โศก ความทุกข์, ความเศร้า, ความเดือดร้อนใจ, ความแห้งใจ
โศก ลูกศรคือความโศก, เป็นทุกข์เดือดร้อนเหมือนถูกศรแทง
โศกาลัย ความเศร้าเหี่ยวแห้งใจและความห่วงใย, ทั้งโศกเศร้าทั้งอาลัยหรือโศกเศร้าด้วยอาลัย, ร้องไห้สะอึกสะอื้น (เป็นคำกวีไทยผูกขึ้น)
