“ อุบายธรรม – ตามหาความสุข”
(จบในตอน)


@ เห็นผู้คนมากมายทั้งชายหญิง
บ้างเดินวิ่งมากมายหมายตามหา
อันความสุขเป้าหมายหลายตำรา
ด้วยวิธี นานา สารพัน

@ บ้างตามหาความสุขบุกป่าเขา
เดินเท้าเปล่าเข้าไปไม่ประหวั่น
อาศัยอยู่ในป่าทั้งคืนวัน
เพื่อตามหาสุขนั้นให้มันเจอ

@ บ้างตามหาในวัดปฏิบัติเคร่ง
คล้ายจะเร่งคว้าชัยไม่พลั้งเผลอ
ตามทุกวัน ทุกวัน ฝันเลิศเลอ
แท้ก็เก้อ อยู่ดี ยังหนีไกล

@ บ้างตามหา กับพระ เถระบ้าง
ไถ่ถามทาง ตามหา ว่าอยู่ไหน
ไปเฝ้าถาม เฝ้าฟัง อย่างตั้งใจ
แท้ไม่ใช่ ไม่พบ ประสบจริง

@ ตามต่อไป ตามหา ตำราบอก
เรียนเมืองนอก เมืองไทย ใส่ใจยิ่ง
เรียนเข้าไป เข้าไป ไว้อ้างอิง
ว่าทุกสิ่ง เป็นไป อย่างไรกัน

@ ตามหาจาก กิจกรรม ทำกันเกร่อ
หวังให้เจอ ความสุข ยอมบุกบั่น
เหนื่อยก็ทน เวทนา สารพัน
แท้จริงนั้น ไม่เจอ เก้ออีกครา

@ แล้วความสุขอยู่ไหนใคร่ขอถาม
ความสุขตาม ความหมาย หลายคนหา
มันอยู่ไหน กันเล่า ไปเอามา
เสียเวลา ทำไม ไปตรงตรง

@ เฉลยธรรม ตามหา คว้าความสุข
ปลดเปลื้องทุกข์ ให้ได้ ใฝ่ประสงค์
แต่ต้องเข้า ให้ได้ ใฝ่พะวง
จะขึ้น-ลง เข้าไป ให้ระวัง

@ ความสุขนั้น ท่านว่า ก็น่าขำ
อยู่ในถ้ำ ใกล้ใกล้ ไม่คาดหวัง
ไปเที่ยวหา ทำไม ให้เสียตังค์
เข้าไปนั่ง ให้ได้ ในถ้ำตน

@ ถ้ำคือกาย รูปธรรม นำมาตั้ง
มีผุพัง ตามกาล ผ่านร้อนฝน
เป็นไตรลักษณ์ เสมอทั่ว ทุกตัวตน
เข้าไปค้น ไม่ได้ ก็ไมเจอ

@ ต้องนำจิต เข้าไป อาศัยถ้ำ (อุบายธรรม)
ต้องล่วงล้ำ ให้ได้ ไม่พลั้งเผลอ
เจ้าของถ้ำ ปัญหา มากนะเออ
จิตเซ่อเซ่อ เข้าไม่ได้แน่นอน

@ จิตต้องแกร่ง สติดำริมั่น
สัมปชัญญะช่วย อำนวยก่อน
ตั้งจิตไว้ ให้อยู่ รู้ขั้นตอน
ยืน นั่ง นอน กินอยู่ รู้ทุกครา

@ ธรรมชาติ ของถ้ำ นำมาคิด
เพราะถ้ำติด ไตรลักษณ์ มากปัญหา
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ คู่อนิจจา
อนัตตา ทุกขัง ตั้งไม่นาน

@ เมื่อจิตดี ระวัง ตั้งนิ่งนิ่ง
อย่าได้วิ่ง ไปไหน ไกลถิ่นฐาน
รู้ให้ทัน เวทนา แห่งอาการ
แท้จริงมัน คือมาร ต้องการกวน

@ จิตต้องรู้ เท่าทัน สังขารถ้ำ
สติย้ำ รู้ทัน อย่าผันผวน
สัมปชัญญะ รู้ขณะ ทุกกระบวน
ต้องใคร่ครวญ ใฝ่รู้ อย่าวู่วาม

@ เมื่อรู้ที่ คือถ้ำ ต้องกำหนด
แยกหมดจด กายจิต อย่าคิดถาม
มันเป็นคน ละส่วน ใคร่ครวญตาม
แยกรูปนาม ให้ได้ ต้องใคร่ครวญ ...(โยนิโส มนสิการ)

@ สุขอย่างไร ตรงไหน เล่าในถ้ำ
จะรูปคลำ ได้ไหม ให้กำสรวล
ทุกข์อีกแหละ ความอยาก มากกระบวน
สุขล้วนล้วน..คือสงบ พบด้วยตน...(นตฺถิ สนฺติ ปรํ สุขํ.)

@ ความสงบ คือทาง สร้างความสุข
ปลดเปลื้องทุกข์ ตามทาง สร้างกุศล
สุขมากน้อย สุดแท้ แต่ละคน
ขั้นหลุดพ้น ไกลลิบ คือ...นิพพาน...(นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ)

....พุดเดิล