อันความโลภ ต่างมี หลายชนชั้น ล้วนต่างฝัน แสวงหา เสริมราศรี
แม้จะจน ไม่อยู่ พอเพียงมี แม้เพียงที่ เพียงวา ยังแย่งกัน
บางคนรวย ไม่พอ ไม่หยุดยั้ง หาเติมกัน แข่งกัน สมบัติหลาย
ว่าใคร รวยกว่าใคร มันน่าอาย ถึงคราวตาย เอาไม่ได้ สักคนเลย
รวยรวยรวย นั่นหรือ ที่ว่าสุข ลองถามดู ที่รวย สุขจริงไหม
สุขเพียงครั้ง ไม่นาน ก็จากไป คนเราไซร้ ใฝ่หาสุข ที่จอมปลอม
ปัญหาสังคม ล้วนมา จากความโลภ ซึมเศร้าโศก บ้านโน้น รถยนต์ราคาหรู
เราไม่มี อย่างเขา เฝ้าคิดดู แล้วแสวง หาหนี้ มาพอกกัน
บ้านโน้น ติดแอร์ ก็ติดบ้าง หาข้ออ้าง สร้างหนี้ เสริมสุขหนา
รายได้ พอค่าไฟ ไม่ยากนา ถึงเดือนว้า วุ่นหนัก ใช้จ่ายบาน
ความโลภ ของคน หาสิ้นสุด ถึงจะฉุด ดึงรั้น ก็ไม่ไหว
มีแล้วมีอีก อยาเพิ่ม อยู่เรื่อยไป หากไม่ตาย หาใหม่ ไม่รู้จักพอ
สาธุชน คนดี ปัญญาใส จงรู้ไว้ โลภมาก ทรัพย์จางหนี
ปล่อยวาง ในโลภ ทรัพย์มากมี เคล็ดลับนี้ ใช้ได้ ทุกสังคม
ยิ่งอยากได้ เท่าไร ยิ่งไม่ได้ แม้หากได้ มีเหตุ ให้ทรัพย์หาย
ไม่อยากได้ ไร้ทุกข์ จิตเบิกบาน สอนลูกหลาน ให้อยู่ อย่างพอเพียง
นั่งสมาธิ ยังเอา ไปใช้ได้ ใช่นั่งโลภ อยากไป นิพพานจ๋า
เพ่งจิตข่ม ตามสาย ของครูบาฯ แล้วจะพ้น จิตหลุด ได้อย่างไร
เมื่อกายพร้อม จิตพร้อม ก็ปล่อยวาง ละที่ติด ค้างในใจ ให้ว่างหนอ
ฝึกขั้นต้น แค่นี้ ก็เพียงพอ ค่อยเสริม ต่อเป็น วิปัสสนา
ยกระดับ สมถะ ในพื้นฐาน ใช้ปัญญา ใคร่ครวญ ที่มากหลาย
ที่ทั้งอยู่ ตัวเรา รอบใจกาย หาได้หมาย คงอยู่ เป็นอนิจจัง
เกศา คือผม ก็ไม่เที่ยง ทั้งแปรเปลี่ยน ตามวัย ทุกคนหนอ
โลมา คือขน ไม่รั้งรอ ก็เปลี่ยนต่อ ตามวัย ได้เหมือนกัน
นขา คือเล็บ ก็ไม่เที่ยง หลุดออกเอียง งอกใหม่ ได้เสมอ
ทันตา คือฟัน ต้องได้เจอ หลุดออกไป สร้างใหม่ ได้เหมือนกัน
ตโจ คือหนัง ไม่พลิกผัน ยิ่งนานวัน ผันเปลี่ยน เหี่ยวใจหาย
ช่างน่าเศร้า มนุษย์ หลงรูปกาย ใครคิดได้ ย่อมไม่หลง อนิจจัง
ใครคิดได้ ไม่หลง วาจานี้ ใคร่ครวญดี มีสุข ปัญญาใส
หมั่นภาวนา สมาธิ จะก้าวไกล จากหัวใจ ฝากไว้ ตามรอยครู (องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า)