การปฏิบัติภาวนา คือ การฝึกแก้ปัญหาเพื่อเป็นที่พึ่งของตนได้ ปัญหาข้อแรกก็คือ เราจะคิดอย่างไร น้อมจิตอย่างไร กำหนดอย่างไร พิจารณาอย่างไร จิตของเราจึงจะอยู่ในโอวาท จิตจึงจะยอมอยู่กับลมหายใจ ขณะที่เราพยายามให้จิตอยู่กับลมหายใจ จิตย่อมจะต่อต้านแน่นอน เพราะเป็นการทวนกระแสอย่างมาก แต่ขณะที่จิตมีปฏิกิริยาต่างๆ นี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเราภาวนาไม่ได้ ภาวนาไม่เป็น ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรก็ตาม ก็ถือว่าเป็นกำไรอยู่แล้ว เพราะเราจะได้รู้ได้เห็น เห็นโทษของสิ่งเศร้าหมองต่างๆ ในจิตใจซึ่งไม่สามารถเห็นได้ในยามปกติที่เราดำเนินชีวิตแบบลอยไปตามกระแส เมื่อเราให้จิตใจทำงาน ให้จิตอยู่กับลมหายใจเข้าลมหายใจออก จิตใจเกิดมีปฏิกิริยาอย่างไร เราก็จะได้รู้ได้เห็นได้เข้าใจ ว่างานที่ต้องทำเพื่อจะสามารถปล่อยวางสิ่งที่ทำให้ชีวิตรู้สึกมีภาระได้เริ่มขึ้นแล้ว

พระอาจารย์ชยสาโร