"สติปัญญาอัตโนมัติ"

" .. นักภาวนาต้องอยู่กับสติ "สติเป็นสำคัญ" เราเคยทำมาแล้ว จนกระทั่งตั้งรากตั้งฐานได้แล้วถึงขั้นชุลมุนวุ่นวายฟัดกันกับร่างกาย ตัวอสุภะสำคัญมาก ซัดกันอันนี้เรียกว่า เข้าตะลุมบอน ชุลมุน เอากันเต็มเหนี่ยว

ภาระแห่งการภาวนาจุดนี้เป็นจุดที่หนักมาก สำคัญมากทีเดียว แต่เราพูดย่อ ๆ เอาเลย เป็นภาระที่หนักมากที่สุด "ในเรื่องรูปกาย สุภะอสุภะเกี่ยวกับกามกิเลส" ซัดอันนี้จนเต็มเหนี่ยว พอผ่านนี้ไปแล้ว "เรียกว่าสติปัญญาอัตโนมัติ" ในขั้นพิจารณาร่างกายเป็นขั้นชุลมุน จะเรียกว่าอัตโนมัติไม่ได้ มันชุลมุน เหมือนว่ามันเลยไป

ทีนี้พอได้จังหวะอันนี้ผ่านไปแล้ว "สติปัญญาฝึกซ้อมเรื่องร่างกายสุภะอสุภะ ฝึกซ้อมเรื่องราคะตัณหากับร่างกายอันนี้" ฝึกซ้อมกัน คือมันได้ระดับแล้วมัน "ฝึกซ้อมให้ชำนาญ" ให้ชำนาญ ๆ เรื่อยไป นี่ละ "ที่นี่เป็นสติปัญญาอัตโนมัติ อยู่ที่ไหนเป็นเลย ๆ" เรื่อย ๆ ฝึกเรื่อยเป็นเรื่อย ๆ

ยืนเดินนั่งนอน "สติปัญญานี้เป็นอัตโนมัติตลอด นี่ละความเพียรทางธรรมะเมื่อมีกำลังแล้ว ธรรมะฆ่ากิเลสก็เป็นอัตโนมัติเหมือนกัน" เหมือนกับ "กิเลสทำลายสัตว์โลกเป็นอัตโนมัติของมัน อยู่บนหัวใจสัตว์โลกเป็นอัตโนมัติทั้งนั้น"

ไม่ต้องบอกกิเลสเป็นกิเลสวันยังค่ำ แสดงกิริยาใดออกมาเป็นกิเลสทั้งหมด "กิเลสมีความชำนิชำนาญมากี่กัปกี่กัลป์แล้วบนหัวใจสัตว์" ทีนี้เวลาธรรมะมีกำลังฆ่ากิเลสก็แบบเดียวกัน .. " 

http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=3756&CatID=2