"ความสงบ คือความอิ่มใจอิ่มอารมณ์"

".. เมื่อใครทำใจให้สงบลงไปได้แล้ว ผู้นั้นก็ได้รับความอุ่นใจ "ความสงบนี้หมายถึงความอิ่ม ใจมันอิ่มทุกสิ่งทุกอย่าง" มันไม่อยากได้อะไรในขณะที่ใจสงบอยู่นั้น

เพราะฉะนั้น "เมื่อมันมีอิ่มได้ มันก็สบายไม่ใช่หรือ" คิดดูให้ดี "เหตุที่มันไม่สบายนั้น ก็เพราะมันหิว จิตนี่มันหิวอยู่เรื่อย มันหิวอารมณ์" มันหิวเรื่องดีเรื่องชั่วต่าง ๆ นานาในโลก เหตุนั้นมันจึงหาความสุขสบายไม่ได้

ดังนั้น "การที่เรามาพยายามทำใจให้สงบนี่ ก็เพื่อที่จะระงับความหิวของจิตใจนั้นเอง" ให้มันค่อยสงบไปโดยลำดับ "แล้วการที่เรามาใช้ปัญญาพิจารณาเหตุผลต่าง ๆ ที่จิตใจมันยึดมั่นถือมั่นอยู่นั้น อันนั้นมันเป็นวิธีการที่จะละอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นให้หมดไปสิ้นไป"

แต่ลำพังสมาธินั้น เพียงแต่ระงับความอยากความหิวไปได้ชั่วระยะหนึ่งเท่านั้นเอง "ส่วนที่จะละความอยากความหิวให้มันขาดเด็ดออกไปจากจิตใจได้ ต้องอาศัยปัญญา" .. "

"บุญญาพาชีวิตรอด"
หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญบรรพต อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย