..
 "รู้อะไรไม่เท่ารู้ใจของตนเอง"

" .. การอบรมภาวนานั้นหมายความว่า "ทำใจของตนให้เป็นอารมณ์อันเดียว" อยู่ในจุดเดียวให้รู้ใจของตนว่า คิดดีคิดชั่วหยาบและละเอียดอยู่ตลอดเวลา ยืน เดิน นั่ง นอน "คิดดีก็พยายามประครองอารมณ์นั้นไว้ให้เกิดปิติอิ่มใจ คิดชั่วก็พยายามละทิ้ง อย่าให้ติดอยู่กับใจ"

ทำความรู้เรื่องของใจเท่านี้เป็นพอ ไม่ไปรู้เรื่องอื่น เรื่องอื่นของคนอื่นไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้าเราเข้าไปเกี่ยวข้องแล้วจะทำอะไรให้เราไม่ได้ "ภาวนาคือหัดทำความสงบของใจ รู้ใจของตนอยู่เสมอว่า คิดดีคิดชั่วหยาบและละเอียดทุกอิริยาบถ" ไม่ต้องอยากรู้โน่นนี่ต่าง ๆ นานา มันไม่เป็นภาวนาเสียแล้ว

"รู้อะไรไม่เท่ารู้ใจของตนเอง" หากมันจะรู้ก็ให้มันเกิดเองเป็นของมัน "จะไปคิดปรุงแต่งให้มันเกิดขึ้นมาใช้ไม่ได้" เมื่อมันเกิดขึ้นก็จงรักษาสติคุมใจให้อยู่ก็แล้วกัน .. "

(หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)
ธรรมเทศนา ณ พุทธสมาคม
เมืองบันดุง อินโดนีเซีย