พอร่างทรุดหยุดนิ่งไม่ติงไหว
ลมหายใจก็แผ่วแต่แพรวขวัญ
ใจลอยคว้างกลางหาวสู่ดาวจันทร์
เยือนสวรรค์ชั้นฟ้าดาราราย ฯ

เอิบอิ่มสุขทุกข์ภัยอยู่ไกลห่าง
วิมานพร่างพราวเพริดแสนเฉิดฉาย
แดนทิพย์ฟ่องล่องลอยพลอยแพรวพราย
มุ่งใจหมายแดนนั้นเพื่อขวัญเนา ฯ

แม้โรคร้ายหมายขวัญห้ำหั่นร่าง
ใจก็พร่างพราวสุขไม่ทุกข์เศร้า
ลืมโรคร้ายหมายมั่นรุมขวัญเรา
จึงบันเทาทุกข์ท้อทรมาน ฯ

เรายืมร่างเขามาหาความทุกข์
มีความสุขกี่ครั้งหนอสังขาร
สุขและทุกข์รุกรับสลับกาล
มันพ้องพานแล้วหายสลายลง ฯ

ขวัญลอยล่องท่องไปจนไกลลิบ
พบโลกทิพย์อบอุ่นเพราะบุญส่ง
บุญที่ทำนำขวัญให้มั่นคง
เป็นเผ่าพงศ์เพิ่มพันธุ์เสริมขวัญดี ฯ

พอร่างทรุดหยุดนิ่งไม่ติงไหว
ลมหายใจแผ่วหวิวลอยลิ่วหนี
แต่แว่วมนต์ดลธรรมนำชีวี
ก่อนใจนี้จะพรากจากร่างไป ฯ