กวีธรรมะ

เรื่องที่ ๔๑ : จิตกันดาร
โดย : ประคอง ทองมา


สิ่งใกล้ชิดติดตนคนควรทราบ
ทราบบุญบาปกองกรรมที่นำผล
ผลเลวเลิศเกิดในใจของตน
ตนควรค้นให้เห็นตามเป็นจริง ฯ

จริงสมมติบทนิยามตามทางโลก
โลกที่โยกย้ายวิบัติสู่สัตว์สิ่ง
สิ่งภายนอกหลอกตาน่าแอบอิง
อิงผู้หญิงผู้ชายคล้ายศพพอง ฯ

พองทั่วถ้วนส่วนบังคือหนังหุ้ม
หุ้มของชุ่มคือเนื้อเจือเลือดหนอง
หนองทะลักมักเห็นเป็นกองกอง
กองนอกช่องออกเข้ารวมเก้ารู ฯ

รูทั้งเก้าเช้าค่ำน้ำเหลืองไหล
ไหลจากในออกมาน่าอดสู
สูสมัครรักใคร่ไม่คิดดู
ดูให้รู้แจ้งชัดอนัตตา ฯ

ตาเห็นธรรมนำแสงแห่งสัจจ์ส่อง
ส่องให้มองให้หมั่นแก้ปัญหา
หาด้วยจิตคิดสรรค์ด้วยปัญญา
ญาณทัศนามาสู่พลัน ฯ

พลันจะหน่ายคลายรักจักเป็นยอด
ยอดโปร่งปรอดวิมุติวิสุทธิ์สันติ์
สันติขลิบนิพพานประสานกัน
กันดารคั่นจิตมนุษย์สิ้นสุดลง ฯ






จีรัง กรุ๊ป    

 ธรรมะไทย