กวีธรรมะ

เรื่องที่ ๕๗ : โลกเป็นไฟ
โดย : ประคอง ทองมา


เทศกาลงานฉลองต้องสนุก
หวังสร้างสุขที่แท้แก่สังขาร
ต่างปลาบปลื้มดื่มเหล้าเมาจนคลาน
สุขสำราญเจือทุกข์เรียกสุขปลอม ฯ

ทุกถิ่นเขตเทศกาลงานกลางแจ้ง
มีแสดงเลื่องลือเชื่อหวนหอม
ค่าตั๋วเข้าเท่าไรจำใจยอม
ได้ห้อมล้อมศิลปินสุดยินดี ฯ

หนาวระบมลมฝนจนเป็นหวัด
ยังอยากยัดอยากเยียดอยากเสียดสี
เด็กหนุ่มสาวเฒ่าชราวังชามี
ต่างเปรมปรีดิ์ด่ำดื่มจนลืมตาย ฯ

โลกเป็นไฟใยมนุษย์ยังมุดหัว
ไม่ฟื้นตัวหนีไกลไฟฉิบหาย
ยอมชีวีพลีร่างแม้วางวาย
เหมือนแสงฉายแมงเม่าเข้ากองไฟ ฯ

ไฟสามก้อนร้อนมหันต์คือตัณหา
มีฤทธาแรงล้นสุดทนไหว
ยามลุกลามสามดวงทะลวงใจ
มันหมกไหม้ประจำค่ำคืนวัน ฯ

ทุกคนควรด่วนไวดับไฟเผา
โดยยึดเอากัมมัฏฐานวิจารณ์ขันธ์
ดังคนยกอุทกไปดับไฟพลัน
จะสุขสันต์ดวงแดที่แท้จริง ฯ




จีรัง กรุ๊ป    

 ธรรมะไทย