สวัสดีค่ะคุณสงสัย
แล้วคุณไปทราบมาจากไหนกันคะ สำหรับปุจฉานี้ ?
ก่อนอื่นดิฉันผู้น้อยขออนุญาติท่านผู้เจริญในธรรมทุกท่านแสดงความคิดเห็นที่ตนเองมีในปัญญาอันน้อยนิดนะคะ ผิดถูกขอความกรุณาชี้แนะด้วยค่ะ
ตามประสพการณ์ที่ดิฉันประสพมาจากการที่ต้องผจญกับมารในใจ ที่มีโทสะจริตที่แรงกล้าอยู่ โดยถูกบุคคลคนหนึ่งพยายามยั่วยุต่างๆนาๆให้เกิดกิเลส ซึ่งปกติดิฉันจะเป็นคนที่โกรธง่ายและอาฆาตรุนแรง แต่ผลจากการที่ได้เว๊ฟนี้และกัลยาณมิตรที่ประเสริฐหลายๆท่านช่วยสอนอบรมจิตให้มีคุณภาพที่ดีขึ้น จากพรหมวิหาร 4 และอริยสัจ 4 ที่ดิฉันนำมาดำเนินต่อชีวิตตนเอง จึงมองเห็นภัยที่จะตามมาว่า เพราะเมื่อดิฉันโกรธเมื่อไหร่ต้องตามทำร้ายร่างกาย หรือทำลายร้างกันไปให้แตกหักข้างหนึ่ง (นั่นคืออุปนิสัยที่ยังไม่เคยอบรมจิต)
เมื่อเล็งเห็นว่าไม่มีคุณประโยชน์อันใดเลยที่จะไปก่อให้เกิดเวรกรรมกันมากขึ้น
มีแต่ให้โทษ ดิฉันระลึกถึงอริยสัจ 4 ว่า ทุกข์ สมุหทัย นิโรธ มรรค คืออะไร? ทุกข์ เหตุที่ก่อให้เกิดทุกข์ หนทางดับทุกข์
ดิฉันจึงมองไปที่สาเหตุปัจจัยคือเธอผู้นั้นมีจิตริษยาและพยาบาทอาฆาตที่รุนแรง มีโมหะมาก โทสะมาก ฉะนั้นสถานเดียวที่สิ้นภพ สิ้นชาตินี้เธอจะต้องตกไปสู่อบายภูมิ ปัญญาดิฉันผุดคิดได้เพียงเท่านั้น ความเมตตาเกิดเองค่ะ แทนที่จะโกรธกลับสงสารเธอที่คิดปองร้ายดิฉัน ดิฉันจึงตั้งสัตย์ปฏิญานว่า ขออโหสิกรรมให้แก่เธอ และแผ่เมตตาส่วนกุศลที่ดิฉันได้ทำทั้งหมดเพื่อขออย่าให้เธอต้องตกสู่อบายภูมิเลย เพราะธรรมชาติของมนุษย์ถ้าชีวิตที่มีความสุขอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องไปสร้างปัญหาเบียดเบียน หรือ ริษยาใครอื่นเขา เราก็เป็นสุข
วันนั้นเอง มารไม่มี บารมีไม่เกิด จึงเกิดขึ้นกับตนเอง ดิฉันพิมพ์ข้อความเข้ามาหากัลยาณมิตรที่นี่ด้วยความปิติ น้ำตาไหลตลอดเวลา ที่สามารถชนะมารในใจตนเองได้
นี่คือสิ่งที่คุณถามมาว่า ทำไมอภัยทานจึงมีบารมีที่น่าจะสูงกว่าธรรมทาน
(ตามความเข้าใจของดิฉันนะคะ)ผิดถูกอย่างไร บัณฑิตทั้งหลายท่านคงชี้แนะเอง แต่เป็นปิติสุขที่ยิ่งใหญ่ค่ะ และจนตราบทุกวันนี้ดิฉันไม่เคยลืมบุญคุณของคนๆนั้นเลยที่ทำให้ดิฉันฟันฝ่าสนามอารมณ์โกรธของตนเองตรงนี้ไปได้ค่ะ
สาธุ...ค่ะเจริญในธรรมค่ะ
ธรรมะปฏิบัติเองจึ่งเห็นผลค่ะ ปัจจัตตัง ค่ะ
อนึ่ง..ดิฉันโดนด่าด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย และใส่ร้ายป้ายสีสารพัดทั้งที่ไม่มีมูลความจริงเลยเป็นเดือนๆและทุกวันค่ะ ในเว๊ฟสาธาระณะเว๊ฟหนึ่งเพื่อพยายามยั่วยุให้เราเกิดกิเลส เพราะเราเคยสนิทกัน เธอรู้ว่าดิฉันเป็นคนที่โมโหร้ายมาก แต่ดิฉันนิ่ง ดูเขาว่าจะสักแค่ไหน ในขณะเดียวกันก็นะพระธรรมมาปฏิบัติ ก็ทำได้สำเร็จค่ะ
นี่คือประสพการณ์ทั้งหมดที่ได้รับและประสพความสำเร็จทุกวันนี้เธอเงียบไปเองค่ะ การจองเวรจึงไม่มีเกิดขึ้น
ส่วนธรรมทานนั้น(ตามความเข้าใจดิฉันนะคะ) ใครๆก็ทำได้ ยิ่งสมัยนี้เปิดคอมค้นหา ธรรมเทศนาจากพระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบสักองค์หนึ่ง ก๊อปปี้ไปแล้วโพ๊สเข้าที่ใดที่หนึ่ง มันง่ายกว่าการชนะใจตนด้วยการให้อภัยทานมันทำยากค่ะ จึงบารมีสูงกว่า ตามความคิดของดิฉันผู้ที่เพิ่งปฏิบัติและมีปัญญาเพียงน้อยนิดค่ะ
ขอบพระคุณเว๊ฟธรรมะไทย และ กัลยาณมิตรผู้เจริญในธรรมทุกท่านด้วยค่ะ ที่ช่วยกันปลุกปั้นดิฉันมาจากที่ไม่รู้จัก ก.ไก่ ข.ไข่ ของธรรมะเลยค่ะ
อภัยทานไม่ใช่ทานสูงสุด
อภัยทาน เป็นเรื่องของแต่บุคคล
แต่ ธรรมทาน เป็นเรื่องของคนส่วนใหญ่ เรื่องของส่วนรวม
พระพุทธเจ้า มีอภัยทานแก่สัตว์โลก เป็น อัปมัญญา ไม่มีประมาณ
แต่อภัยทานของพระองค์นี้ไม่สามารถพาสัตว์โลกพ้นทุกข์ได้
หากแต่ธรรมที่พระองค์แสดงนั้นต่างหาก ที่พาสัตว์พ้นจากทุกข์ พ้นโศรก
พ้นกรรม เข้าสู่พระนิพพาน
ธรรมทานจึงเป็นทานสูงสุด เป็นเลิศในเรื่องทาน
เจริญธรรม
ขอขอบพระคุณค่ะคุณมิตรตัวน้อยที่ชี้แนะค่ะ อุ๊ย.ๆ.ๆ มันยากนะคะเนี่ยเรื่องเรียนทางธรรม ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ดิฉันเข้าใจไปผิดถนัดค่ะ
เหตุใดอภัยทานจึงเลิศกว่าธรรมทาน
ถ้าคิดผิดคิดใหม่นะจ๊ะ...อิ อิ อิ...โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจ้า...อิ อิ อิ
พระพุทธองค์ให้ธรรมเป็นทาน คนรับทานพ้นจากทุกข์ทั้งปวงจ้า...อิ อิ อิ
อภัยทานมีข้อจำกัด ทำให้พน้ทุกข์เฉพาะเรื่องที่ให้อภัยจ้า....อิ อิ อิ
ส่วนธรรมทานนั้น(ตามความเข้าใจดิฉันนะคะ) ใครๆก็ทำได้ ยิ่งสมัยนี้เปิดคอมค้นหา ธรรมเทศนาจากพระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบสักองค์หนึ่ง ก๊อปปี้ไปแล้วโพ๊สเข้าที่ใดที่หนึ่ง มันง่ายกว่าการชนะใจตนด้วยการให้อภัยทานมันทำยากค่ะ จึงบารมีสูงกว่า ตามความคิดของดิฉันผู้ที่เพิ่งปฏิบัติและมีปัญญาเพียงน้อยนิดค่ะ
ลืมบอกไปจ้า...คนจะให้ธรรมเป็นทานได้ ผู้ให้จะต้องมีธรรมนะจ๊ะ ถึงจะให้ได้
คิดผิดคิดใหม่นะจ๊ะ.....รู้ไหมว่าทำไม่ทัพพีไม่รู้รสแกง....อิ อิ อิ คนอ่านธรรมมะทำไมไม่หลุดพ้น....ม่ายรู้ใช่ม้า....อิ อิ อิ
ทานการให้ ผู้ให้ต้องมีก่อนถึงจะให้ได้
เช่น มีเงินทองข้าวของเป็นของตนเอง จึงเรียกว่าให้ทานได้
ธรรมทาน ผู้ให้ต้องมีธรรมก่อน
มีธรรมคืออย่างไร ?
มีธรรม ก็คือ รู้เห็นเข้าใจหายสงสัยในธรรมข้อนั้น ๆ ด้วยปัญญาของตนเอง
แล้วนำแนวปฏิบัติไปบอกผู้อื่นให้สามารถปฏิบัติตามที่ตนรู้เห็นได้ อย่างนี้เรียกว่า ธรรมทาน
ยกตัวอย่าง พระพุทธเจ้าของเรา เมื่อท่านตรัสรู้ธรรม พระองค์ท่านตรัสสอนให้เวไนยสัตว์รู้ตามพระองค์หลุดพ้นตามพระองค์ได้ อย่างนี้เรียกว่า ธรรมทาน
หลวงปู่ฯ หลวงตาฯ ครูบาอาจารย์ ที่ท่านบรรลุคุณขั้นใดขั้นหนึ่ง เมื่อเทศนาธรรมสอน เราก็เรียก ธรรมทาน
หรือผู้ที่เรียนจบปริญญาชั้นต่าง ๆ หากนำความรู้ที่ตนเล่าเรียนมานั้นไปสอนผู้อื่น ท่านก็เรียก วิทยาทาน
เรา ๆ ท่าน ผู้ไม่มีธรรมไม่มีปัญญา ยังไม่รู้ไม่เห็นธรรมบทใดบทหนึ่งหรือผู้ยังไม่สามารถบรรลุคุณธรรมขั้นใดขั้นหนึ่ง แล้วนำความรู้ของผู้อื่น ปัญญาของผู้อื่น ไปแนะนำสั่งสอนผู้อื่น ท่านไม่เรียก ธรรมทาน ท่านเรียก ผู้แจกจ่ายธรรม หรือนำสิ่งของ ๆ ผู้อื่นไปแจกทาน ท่านเรียกว่า ไปช่วยแจกทาน ไม่ใช่ ไปให้ทาน
การนำคำสอนของพระพุทธองค์ หลวงปู่ฯ หลวงตาฯ ก็อปปี้แล้วไปโพสที่ใดที่หนึ่ง โดยที่ตัวเองไม่ได้ประพฤติปฏิบัติตาม ไม่ใช่ปัญญาของตนเอง ทั้งไม่รู้ไม่เห็นธรรมนั้นด้วย ท่านก็ไม่เรียก ธรรมทาน น่าจะรียก ผู้ส่งผ่านธรรม
อภัยทาน เป็น ธรรมบทหนึ่ง ที่พระพุทธองค์แสดงไว้ในเรื่อง การแก้โกรธ แก้ความผูกโกรธ ผู้ที่ปฏิบัติตามย่อมสามารถยังตนให้เย็น ให้สงบ จากความร้อนรุ่มของความโกรธได้ ถามว่า อภัยทาน นี้ ทำให้คนรอบข้างบรรลุธรรมข้อนี้ได้ไหม ตอบว่าไม่ได้
หากนำแนวทางที่ตนเองทำได้ ประพฤติปฏิบัติได้นี้ไปบอกผู้อื่น ถามว่า การทำอย่างนี้ท่านเรียกว่าอะไร ตอบว่า ธรรมทาน
ที่คุณอัศ อธิบายตอนต้นนั้น (คำตอบที่ ๑) เรื่องอภัยทาน หากเป็นเรื่องจริง ท่านก็เรียก ธรรมทาน
ธรรมทาน นั้น ยิ่งใหญ่จริง ผู้ประพฤติปฏิบัติตาม บรรลุได้จริง
สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ การให้ธรรมย่อมชนะการให้ทั้งปวง
พุทธพจน์บทนี้ จริงแท้แน่นอน ไม่มีเปลี่ยนแปลง
เจริญธรรม
มีความสงสัยว่า...
เราได้รับหนังสือ,ซีดีธรรม แล้วเราปฏิบัติตามจนรู้จนเห็นด้วยตนเองจนทำให้เราพ้นทุกข์ได้ เราเห็นคุณค่าและประโยชน์อันใหญ่หลวง เมื่อมีคนตกทุกข์มาหาเรา เราก็บอกถึงคุณค่าและประโยชน์ของธรรมะที่เราได้รับและเราก็อยากให้เขาได้รับจนพ้นทุกข์เหมือนเรา แต่เราจะสาธยายธรรมทั้งหมดนั้นไม่ได้ เพราะเหตุหลายอย่าง เป็นต้นว่า ไม่มีเวลา หรืออธิบายไม่ค่อยเป็น ไม่ละเอียด เราจึงให้หนังสือ และซีดีเขาไป เพื่อให้เขาศึกษาไปทีละน้อยบ่อย ๆ และปฏิบัติจนเกิดผล ในที่สุดเขาก็กลับมาขอบคุณเรา ที่ช่วยให้เขาพ้นทุกข์ ให้เขาตาสว่าง .... แบบนี้เรียกว่า...ธรรมทานได้หรือไม่...ขอบคุณ...
ข้อสงสัยของคุณ o (โอ) ขออธิบายดังนี้
เมื่อผู้หนึ่งผู้ใด ได้ปฏิบัติธรรมหมวดใดหมวดหนึ่ง แล้วหายสงสัย เกิดความเข้าใจรู้แจ้งเห็นจริง ด้วยปัญญาของตนเอง แล้วนำแนวทางนั้นแจกแจงให้ผู้อื่นรู้เห็นแนวทางการปฏิบัติของตนและผลที่เกิดกับตน ถ้าเป็นทางโลกท่านเรียก วิทยาทาน หากเป็นทางธรรม ท่านเรียกว่า ธรรมทาน
เท่านั้นไม่พอ อยากให้ความรู้นี้กว้างขวางออกไปอีก ได้ทำเป็นหนังสือ ทำเป็น DVD VCD หรือ สื่ออื่นใด อย่างนี้ก็เรียก ธรรมทานของท่านผู้บรรลุธรรม
เมื่อเราได้รับสื่อเหล่านั้นมา แล้วนำมาประพฤติปฏิบัติจนรู้แจ้งเห็นจริงตาม แต่ก็ไม่สอนใคร ขี้เกียจอธิบาย หรืออธิบายไม่ค่อยเก่ง ใครมาถาม ก็ให้ไปอ่านหนังสือของท่านนี้นะ เอา DVD VCD ของท่านนี้ไปดู ไปปฏิบัติตามนี้นะแล้วจะรู้แจ้งเห็นจริง ท่านเรียกว่า แจกจ่ายธรรม ชี้แนวทาง หรือ บอกเส้นทาง ถึงท่านจะบรรลุแล้ว แต่ท่านก็ไม่ได้เอาธรรมที่ท่านรู้เห็นนั้นมาสอนผู้อื่น ยังเอาธรรมของท่านอื่น ปัญญาของท่านอื่น ไปแจกจ่ายให้คนอื่นอยู่
เหมือน คุณ o ไปขอจุดเทียนกับคนข้างบ้านมา แล้วถือเทียนที่จุดสว่างกลับมาบ้าน พอมีคนมาขอจุดเทียนต่อ คุณกลับบอกให้ไปต่อกับคนข้างบ้านแทน
เจริญธรรม
การ แจกจ่ายธรรม ชี้แนวทาง หรือ บอกเส้นทาง
มีอานิสงส์เช่นไร
...ขอบคุณยิ่ง...
เข้ามาอ่านได้ความรู้มาก ๆ เลย
ขอบคุณค่ะ คุณมิตรตัวน้อย สาธุ..
.. อภัยทาน อาศัย ธรรมมะเป็นหลักใหญ่เข้าถึงการพิจารณาให้เห็นสรรพสัตว์ตามกรรม แล้วจึงนำสู่ใจให้รู้สึกเมตตาต่อผู้กระทำให้โกรธ ให้คลายความโกรธต่อผู้กระทำให้เราโกรธ และสามารถเพ่งโทษแห่งเหตุ และผลของการโกรธนั้นโดยแยบคาย ธรรมทานจึงได้ชื่อว่า เป็นทานที่ไม่มีทานอื่นยิ่งกว่า.. เพราะด้วยชื่อว่า รู้จักธรรมมะแล้ว สามารถทำเหตุให้แจ้ง กระทำผลให้ดับแล้วนั่นเอง.. ธรรมทานจึงชนะการให้ทั้งปวง ด้วยประการฉะนี้ฯ
[size=18]ขออภัย คุณ o ครับ ที่ไม่ได้ตอบทันที่ เพราะค้นหาอยู่นานว่า อานิสงส์เป็นอย่างไร
ตามความเห็นส่วนตัว น่าจะเรียกว่า "การอำนวยความสะดวกในทางธรรม ขนขวายช่วยเหลือผู้อื่นทุกเรื่อง"
หากเทียบกับ บุญกิริยาวัตถุ ๑๐ น่าจะเป็นข้อนี้ครับ
๕. เวยยาวัจจมัย บุญเกิดจากการขวนขวายในกิจที่ชอบ
อาจจะไม่ตรงกับความเห็นท่านอื่น..
ขออภัยอีกครั้ง..ครับคุณ o
เจริญธรรมนะครับ[/size]
