(เป็นบทกลอนที่คุยกับพระอาจารย์ที่website facebook นำมาฝากผู้อ่านอีกครั้ง)
เห็นภาพหมา ทีไร พาให้คิด
ถึงลูกศิษย์ ตัวอาภัพ ที่หลับใหล
นานแล้วครับ อาจารย์ มันจากไป
สู่ภพใหม่ ที่ไทยเขต ประเทศเรา
ปีสุดท้าย ปริญญา ผมลาจาก
จำใจพราก เจ้าหลง ทรุดลงเหงา
มันมองหน้า น้ำตาคลอ พนอเรา
ภาพตาเศร้า ของมัน สุดบรรยาย
ผมให้นม มันกิน แ่ต่ยังเด็ก
ตัวมันเ็ล็ก ขี้โรค หกล้มง่าย
มีคนเขา ปล่อยแล้ว แจวจากไป
ทิ้งมันไว้ กับเพื่อนเขา อีกเก้าตัว
ทั้งเก้าตัว แดงแดง แข่งกันร้อง
เป็นทำนอง เสียงประสาน งานเลยเข้า
ผมสงสาร เลี้ยงไว้หมด อดทนเอา
ทุกค่ำเช้า ป้อนนม อย่างสมใจ
มีบางคืน ตีสาม ยามหลับหลับ
เรานอนพับ เพราะเหนื่อย เมื่อยหลับใหล
เจ้าตัวน้อย ร้องจ้า มาไวไว
เอานมใส่ ปากน้อยน้อย จึงค่อยนอน
กว่าจะป้อน นมเสร็จ เคล็ดขัดยอก
อย่างที่บอก เก้าตัวหนา หน้าสลอน
อึกอึกเสียง กินนมหิว เดี๋ยวขาดตอน
กว่าจะป้อน ถึงตัวน้อย ม่อยลับไป
อนิจจา หัวใจ ให้สลด
สุดรันทด ลูกหมาหมา ที่หน้าใส
เลี้ยงสามเดือน พวกมันหนอ ก็จากไป
คือล้มตาย ไปเกือบหมด รันทดทรวง
เหลือตัวเดียว คือเจ้าหลง ที่คงอยู่
จึงเลี้ยงดู ปูเสื่อให้ ด้วยเ็ป็นห่วง
มันเติบใหญ่ ใจดี ไม่มีลวง
คอยเป็นห่วง ยิ้มรับ กลับจากเรียน
ปีสุดท้าย ปริญญา ก็มาถึง
เป็นปีซึ่ง ผมต้องจาก พรากบังเหียน
ต้องไปฝึก ทำงาน การพากเพียร
สำนักเรียน พุทธโฆส สุดอาทร
จำต้องพราก จากไอ้หลง ที่คงห่วง
ดุจดังบ่วง ร้อยรัด มัดดุจขอน
หักอึ้งจิต คิดสงสาร ยังอาวรณ์
สุดจะถอน ความอาลัย ได้จากลา
ฝืนขึ้นรถ ออกจากวัด สุดปัดป้อง
ไอ้หลงมอง ตาละห้อย เหมือนคอยหา
รถเขยื้อน หลงขยับ วิ่งตามมา
อนิจจา รถทับร่าง กลางภูรี
ปิดตำนาน ไอ้หลง ลงอย่างเศร้า
ขอให้เจ้า ไปสุข อย่าทุกขี
ขออภัย ในการพราก จากครั้งนี้
ฝากกวี เป็นบทปลง เจ้าหลงเอย...
.............................
ขอแต่งเพื่อเตือนใจ ผู้ที่ชอบเอาหมาแมว ไปปล่อยวัดทั้งหลาย ถึงเขาจะต้วเล็ก แต่ก็ให้ความทุกข์ที่ใหญ่ เพราะเราสงสารเขา ไม่อยากเห็นเขาต้องอดตาย ต่อหน้าต่อตา แต่ยังดีที่เราสงสารเขา เราก็เลยทำเพื่อเราส่วนหนึ่ง..
