กลอนอาลัยในหลวง

วันที่สิบสาม ตุลาฯ ปีห้าเก้า
ชาวไทยเรา สุดวิโยค แสนโศกศัลย์
เมื่อรู้ข่าว สมเด็จฯทรง องค์ราชัน
ได้อาสัญ​ สวรรคต หมดทุกข์ภัย

บ่ายสามโมง ห้าสิบสอง สุดหมองหม่น
ไทยทุกชน ร่ำไห้ ใจสลาย
เหมือนวิญญาณ​ ถูกระชาก จากร่างกาย
สุดอาลัย สุดจะพร่ำ จำนรรจา

เสียงร่ำไห้ เรียกหา มหากษัตริย์
ถูกพรัดพราก ครั้งยิ่งใหญ่ อาลัยหา
สุดอ้างว้าง อาดูร หม่นอุรา
องค์ราชา ไทยเขต ประเทศเรา

แผ่นดินไทย อาดูร สูญสิ้นแล้ว
ราชาแก้ว ผู้ยิ่งใหญ่ หาใดเล่า
ต้องมาพราก จากไป ไม่เหลือเงา
ชาวไทยเรา ถึงคราวพร่ำ น้ำตานอง

พระบารมี ความหลัง ครั้งทรงอยู่
ได้พรั่งพรู ล้นใจ ไทยทั้งผอง
แสนยาวนาน กาลพระองค์ ทรงปกครอง
ทรงปกป้อง คุ้มแผ่นดิน บนถิ่นไทย

โอ้โอหนอ ต่อไปนี้ ไม่มีพระองค์
ต่างงวยงง สับสน หม่นหมองไหม้
ร้องระงม เข่าทรุด สุดอาลัย
เหล่าคนไทย น้ำตาหยด รดแผ่นดิน

ข้าราชการ พ่อค้า ประชาชน
ใจหมองหม่น อาดูร ได้สูญสิ้น
ต่างส่งข่าว สิ้นพระชนม์ องค์ภูมินทร์
สุดถวิล สุดโหยหา สุดอาลัย

สุดอุทธรณ์ วอนไหว้ ให้ทรงฟื้น
สุดสะอื้น ร้องหา พาร่ำไห้
สุดจะเอ่ย สรรหา คำอาลัย
บางคนไหว้ นอบนบ ลงซบดิน


ขอพระองค์​ ทรงไปสู่ สวรรคาลัย
ตัดพระทัย ละโลก หายโศกสิ้น
ขอจงปราศ ความห่วงใย ไร้ราคิน
เข้าสู่ถิ่น แดนสวรรค์​ นิพพานเทอญ..