มีพระฝรั่งรูปหนึ่งเล่าให้อาตมาฟังว่า หลังจากที่อยู่ในวัดในทวีปเอเชียหลายปี ท่านมีธุระต้องกลับภูมิลำเนา ระหว่างที่กลับไปเยี่ยมบ้านเกิด ท่านพบปัญหามากมายจนรู้สึกเอือม เหงา ท้อแท้ใจ ท่านจะแผ่เมตตาให้แก่ผู้คนรอบข้างก็แผ่ไม่ค่อยออก ท่านนั่งซึมเซาจนกระทั่งได้ข้อคิดว่า ในขณะนี้น่าจะต้องมีชาวพุทธทั่วโลกกำลังแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย และตัวเราก็เป็นหนึ่งในสรรพสัตว์ทั้งหลายที่กำลังเป็นผู้รับการแผ่เมตตาอยู่ พอคิดอย่างนี้ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นทันที ท่านบอกว่าปกติพระเราจะเน้นที่การแผ่เมตตาให้คนอื่น การที่สำนึกว่ามีผู้แผ่เมตตาให้ตัวเรา ทำให้มีความสุขได้เหมือนกัน

พระอาจารย์ชยสาโร