ท่านพระสุภูติ เป็นบุตรของสุมนเศรษฐี ในพระนครสาวัตถี ในวันที่อนาถบิณฑิกมหาเศรษฐี ทำการฉลองพระเชตวันมหาวิหาร สุภูติกุฎุมพี ได้ไปสู่พระมหาวิหารพร้อมกับท่านมหาเศรษฐี เมื่อได้ฟังพระธรรมเทศนาของพระบรมศาสดาแล้ว เกิดศรัทธาเลื่อใสอยากจะอุปสมบทในพระธรรมวินัย จึงทูลขออุปสมบทในสำนักของพระบรมศาสดา
ครั้นได้อุปสมบทเป็นภิกษุสมตามความปรารถนาแล้ว ก็ศึกษาเล่าเรียนพระวินัยปิฎก และพระอภิธรรมปิฎกจนชำนิชำนาญคล่องแคล่วแล้ว เรียนเอาพระกรรมฐานในสำนักของพระบรมศาสดา ไปกระทำสมณธรรเจริญวิปัสสนากรรมฐานอยู่ในป่า ไม่ช้าไม่นานก็ได้บรรลุพระอรหัตตผลเป็นพระอริยบุคคลในพระพุทธศาสนา
ท่านเป็นผู้ประกอบด้วยคุณสมบัติ ๒ ประการ คือ อรณวิหาร ชำนาญด้วยโลกุตตรธรรม สำราญอยู่ด้วยหากิเลสมิได้ และเป็นทักขิไณยบุคคล ผู้ควรรับซึ่งทักษิณาทาน
ด้วยเหตุนี้ ท่านจึงได้รับความยกย่องจากพระบรมศาสดาว่า เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลายในทางอรณวิหาร ( คือ เจริญฌานประกอบด้วยเมตตา ) และทักขิไณยบุคคล
พระสุภูติเถระนั้น ดำรงเบญจขันธ์อยู่โดยสมควรแก่กาลแล้วก็ดับขันธปรินิพพาน
