"คนมีการภาวนาเรียกว่า คนมีหลักใจ"
" ..
"หลักของพุทธศาสนาอย่างแท้จริงแล้ว อยู่ที่ภาวนา" การให้ทาน การรักษาศีล เป็นกิ่งก้านสาขาดอกใบออกไป
"การภาวนานี้เป็นรากแก้วหรือรากเหง้าเค้ามูล" สำคัญอยู่ที่การภาวนา
"พอการภาวนาได้หยั่งเข้าถึงจิตแล้ว จิตจะซึมซาบเข้าถึงธรรมทั้งหลาย" จะฝังความเชื่อความเลื่อมใสต่อมรรคต่อผลไปเรื่อย ๆ ฝังลึกลงไปเรื่อย ๆ ผู้นั้นกลายเป็น
"อจลศรัธทา คือศรัทธาไม่หวั่นไหวในมรรค ในผล ในบุญ ในกรรมในมรรค ผล นิพพาน มีความแน่วแน่" แล้วก็พยายามดำเนินตนไปอย่างงั้น
ไม่ใช่ทำอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าพอเป็นขนบประเพณีว่า ทานก็ทานไปเสียพอเป็นประเพณี จิตใจไม่ดูดดื่มผลก็ไม่ได้มาก การให้ทานได้ผล
"แต่ว่าทานด้วยความแน่วแน่ภายในจิตใจ มีการภาวนาเป็นฐานสำคัญ เป็นแม่เหล็กเครื่องดึงดูดในการให้ทานให้มีกำลังหนักมากขึ้น" นั้นมีผลต่างกันมากนะ ทำอะไรจดจ่อ ทำอะไรจริงจัง
"คนมีการภาวนาเรียกว่าคนมีหลักใจ" มีหลักใจแล้วจะทำอะไรไม่ว่าทางโลกทางธรรมเป็นความจริงจังด้วยกันหมด ไม่ค่อยผิดพลาดนะ คนผู้มีธรรมในใจ .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
