"อยากไปอยู่ป่าช้า ไปให้มันตาย"

" .. ยกตัวอย่างผมเอง "ผมนี้เป็นคนขี้ขลาดเป็นคนขี้กลัวตั้งแต่เป็นเด็ก" มาบ้านถ้าปิดประตูก็เข้าไปในบ้านไม่ได้ กลัวมากที่สุด

ถึงบวชเข้ามาปฏิบัติแล้ว ความกลัวนี้มันก็ยังยึดอยู่ "เวลาหนึ่ง อยากจะไปอยู่ป่าช้า คิดแล้วคิดเล่ามันก็ไปไม่ได้" ไปเห็นพระท่านอยู่ก็ท้อใจแล้ว มันไปไม่ได้แต่ก็ยังไม่ยอม มันจะเป็นอย่างไร "ตรงนี้ทำไมมันถึงกลัวมาก ก็พยายามมันอยู่อย่างนั้นแหละ"

ผลที่สุด "วันสุดท้ายจับบริขารไปเลย ไปให้มันตาย ทำไมป่าช้ามันถึงกลัวนักกลัวหนา" มันมีอะไรอยู่ตรงนั้น "ไปให้มันตาย ดูซิ วันนี้มันจะเป็นอย่างไรไป" ไม่ใช่ว่าไม่กลัวนะ กลัวแทบจะเดินถอยหลัง เข้าไปถึงป่าช้าแล้ว มันก็ไม่อยากเข้าไป ขืนเข้าไปมันจะเป็นอย่างไรตรงนี้ อย่างนี้เราอยากจะรู้ว่าอะไรมันขวางทางเรา

"การปฏิบัติของเราต้องทำกันให้มันทะลุ" พอไปแล้วก็รู้เรื่องอะไรต่าง ๆ ในที่นั้น "ความคิดเก่า ๆ ที่มันกลัวนั้นมันก็เบาลงหายไป" นี่เพราะเราทำให้ดีแล้ว "ก็ดีใจว่าตรงนี้มันฝืนใจเราได้" เท่านี้แหละไม่ต้องมากหรอก ก็เกิดความพอใจขึ้นมาแล้ว .."

"เสียสละเพื่อธรรม"
หลวงปู่ชา สุภัทโท