"พุทโธ ความคิดที่เป็นมรรค"

" .. คำว่า "พุทโธนี้เป็นความคิดเหมือนกัน แต่เป็นความคิดเพื่อระงับความคิดที่เป็นกิเลส" ความคิดที่ว่า "พุทโธ หรือธัมโม หรือสังโฆ เป็นคำบริกรรมนี้ ความคิดเป็นมรรคเป็นธรรม" ความคิดอันนี้แลจะระงับความคิดภายนอกได้ "ท่านจึงสอนให้ภาวนาพุทโธ ๆ ให้จิตอยู่กับพุทโธ"

มันจะมีธรรมชาติอันหนึ่ง อยู่ภายในผลักดันออกไป "อยากคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุดไม่ถอย นี้คือเรื่องของกิเลส" เราบังคับไม่ให้มันคิด "ให้มันคิดอยู่กับพุทโธ ๆ ทีแรกเอากันอย่างหนัก" ไม่ใช่เล่นนะ ทุกข์มาก บังคับจิตให้อยู่กับอารมณ์อันเดียวคือพุทโธ "เพราะมันอยากไปอยู่กับอารมณ์ที่เป็นฟืนเป็นไฟที่เคยเป็นมา"

ทีนี้เวลาเราอบรมจิตของเราแล้ว "พออารมณ์แห่งธรรมนี้มีกำลังขึ้น ๆ แล้วจิตจะค่อยสงบเข้ามา ๆ เรื่องอารมณ์ภายนอกที่ก่อกวนสงบไปตาม ๆ กัน" ทีนี้ก็เย็นขึ้น "เริ่มเห็นคุณค่าของใจ" เริ่มสัมผัสธรรมคือความสงบเย็นใจ "นี่เรียกว่าศาสนา คือเป็นน้ำที่สะอาดชะล้างสิ่งที่สกปรก" ได้แก่อารมณ์ทั้งหลายที่มันคิดยุ่งอยู่ภายในใจนี้ เป็นอารมณ์สกปรก ก่อกวน สั่งสมทุกข์ขึ้นมา

เมื่อเราภาวนาอบรมจิตของเราให้สงบแล้ว "ความคิดปรุงทั้งหลายนั้นจะสงบตัวเข้ามา ๆ เย็นสบาย นี่เรียกว่าหลักของใจ เรือนของใจ ที่พึ่งของใจ" ให้เอาจุดนี้นะ อย่าพากันคิดเสียจนลืมเนื้อลืมตัว .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=1331&CatID=3