"หยุดคิด จิตจึงจะมีกำลัง"

" .. "จิตมีความสงบ เป็นจิตที่มีกำลัง" จิตที่คิดมากเป็นจิตที่วุ่นวาย นำทุกข์เข้ามาสู่เราเห็น "โทษของการคิดมากไม่มีกำลังนั้น คือทุกวันนี้โดยมากเป็นโรคประสาทกันแยะ" โรคประสาทนี้ คือการคิด ๆ มากเกินไป จิตก็เสียกำลังเพราะจิตนี้จะไม่มีกำลังด้วยการคิด "จิตนี้จะมีกำลังด้วยการหยุด หยุดถึงจะมีกำลัง"

"ถ้าคิดให้มากก็ยุ่งมากวุ่นวายมาก เป็นเหตุให้เกิดโรคประสาท" สมัยนี้โรคประสาทยิ่งเป็นกันมากทุกที ๆ เพราะว่าจิตไม่มีกำลังพอ "จิตที่คิดมากก็เหมือนกับมีดที่เราลับไว้คมแล้ว ๆ ก็เอาไปทำงานตัดหญ้า ดายหญ้า ตัดต้นไม้ มิได้หยุดและก็ไม่ได้ลับมีดนั้น"

ได้แต่เอาไปตัดเอาไปฟัน "เอาไปทำงานไม่ได้ลับมีดมันก็หมดคม มันก็ไม่คม" เจอต้นไม้ก็ตัดต้นไม้ เจอหญ้าก็ตัด เจอหินก็ฟันหิน เช่นนั้นมีดก็เสื่อมสภาพกลายเป็นมีดที่ไม่คม "จิตที่คิดมากก็เหมือนกันฉันนั้น เป็นจิตที่เสียกำลังเป็นจิตที่หมดกำลัง" .. "

"สุภัททานุสรณ์"
หลวงปู่ชา สุภัทโท