"ธรรมชาติของจิต"

" .. "ต้องทำจิตใจให้วางได้ สละสิ่งต่าง ๆ ให้เหลือแต่ธรรมชาติของจิต" ถ้ามาวางนิดหน่อยก็ไป อยู่ครู่เดียวก็เรียกว่า "ขณิกสมาธิ" ถ้าวางขึ้นนานอีกหน่อยก็เรียกว่า "อุปจารสมาธิ" ถ้าวางเสียจนหมดเลย ก็เรียกว่า "อัปปนาสมาธิ" คือ เข้าถึงฐาน ฐานจิตขั้นความสงบ แต่เป็นภวังค์อยู่

อันนี้มันวางไต้เนื่องจาก "การอาศัยการประพฤติปฏิบัติอย่างเต็มที่" มันก็เกิดในจิตใจของเรานั่นแหละ ที่เรียกว่า "ฝึกทักษะหัดวาง" ถ้าใจไม่เห็นโทษมันก็ไม่ยอมสละ ไม่ยอมวางง่าย ๆ

"แต่ต้องอาศัยสติความระลึกรู้ควบคุมดูแลตลอดเวลา" รู้เท่าทันในเรื่องของจิตอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดมันลงเองหรอก "พอลงไปแล้วมันเห็นทุกข์ เห็นโทษ เห็นภัย ของมัน" มันก็พยายามเข้าไป ไปนานจนแยกออกจากกันไต้ เป็นตามลำดับ .. "

"วีระปฏิปทา"
หลวงปู่ศรี มหาวีโร