หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย



คนเรานี่ทำอะไรมักแต่จะให้ผู้อื่นบังคับ บังคบตนเองไม่เป็น อันนี้นับว่าเป็นความบกพร่องของคนเรา ดังนั้นผู้ใดรู้ตัวว่าตนเป็นอย่างนั้นก็อย่าไปนิ่งนอนใจ ต้องหาอุบายวิธีบังคับตัวเองให้ได้ ตามใจตัวเองนั่นแหละมันถึงได้อ่อนแอลง คนเราน่ะทำความดีให้เข้มแข็งไม่ได้ ก็ธรรมดาของกิเลสนี่มันไม่ต้องการส่งเสริมให้คนเรานั่นมีความสุขความเจริญยิ่งๆขึ้นไป มีแต่มันจะจูงลงไปทางต่ำ อันนี้มันเป็นธรรมดาเรื่องของกิเลส

สำหรับผู้ที่มาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา มาเลื่อมใสในพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าก็ไม่สมควรที่จะตกเป็นทาสของตัณหาอย่างนั้น ข้อวัตรปฏิบัติอันใดที่เป็นหน้าที่ของตนที่จะต้องทำ ก็ตั้งอกตั้งใจทำอย่าให้มันขาดตกบกพร่อง โดยที่เตือนตนเสมอว่าตายแล้วไม่ได้ทำ ความตายมันอยู่ข้างหน้านั้น หลีกไม่พ้น ถ้าไม่ทำความดี ปล่อยให้วันเวลาล่วงไปเสียเปล่า มันก็จะไม่มีบุญกุศลความดีอะไรเกิดขึ้นในตน ท่านเรียกว่าเป็นคนอนาถา หาที่พึ่งไม่ได้ หมายเอาที่พึ่งทางใจ ส่วนที่พึ่งทางกายน่ะมันมีอยู่แล้วแหละ แต่คนส่วนมากมันขาดที่พึ่งทางใจ เพราฉะนั้นให้นึกถึงตัวเองให้มากว่า เราน่ะมีที่พึ่งทางใจแล้วยัง? หมายถึงที่พึ่งที่ให้ความอบอุ่นใจให้ความเย็นใจ อันนี้นับว่าสำคัญมากทีเดียว