"ความจำกับความจริง"

" .. ท่านจึงเรียกว่า "ธรรมความจำ ความจำกับความจริงจึงต่างกันอยู่มาก" ธรรมความจำคือจำมาจากการศึกษาเล่าเรียน การได้ยินได้ฟังครูอาจารย์แนะนำสั่งสอน เราจำได้ "นี่เป็นธรรมความจำ" ไม่สามารถที่จะแก้กิเลสได้แม้ตัวเดียว

แต่ "ธรรมความจริงนั้นนำไปปฏิบัติ" จนปรากฏเห็นเป็นความจริงขึ้นมาภายในจิตใจนั้น เมื่อปรากฏมากน้อย กิเลสก็เริ่มลดเริ่มถอยลงไปเป็นลำดับลำดา "นี่ธรรมความจริง" เมื่อความจริงเข้าถึงใจเข้าเรื่อย ๆ ความรู้อันนี้จะแปรสภาพจากความรู้ทั้งหลายที่เคยเป็นมาตามโลกตามสงสาร ที่เขารู้ ๆ เห็น ๆ กันไปโดยลำดับลำดา .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=1930&CatID=3