.
 "เหยื่อล่อปลา"

" .. คำว่า "พุทโธ" ก็ดี "อานาปานสติ" ก็ดี "ก็เปรียบเหมือนกับเหยื่อล่อปลานั่นเอง" ถ้ามีแต่เบ็ดปลาก็ไม่กิน ต้องเอาเหยื่อมาล่อเพื่อให้ปลากินเบ็ด "ถ้ามีแต่จิตเฉย ๆ ก็หาที่ยึดไม่ได้" ต้องอาศัยอานาปานสติ คือลมหายใจเข้าออกเป็นอารมณ์ของใจ "หรือต้องอาศัยคำบริกรรมมีพุทโธ" เป็นต้น "ให้เป็นที่ยึดของใจ"

พอจิตรวมตัวเข้าไปเป็นอันเดียว มีความทรงตัวหรือมีความเป็นตัวของตัวโดยเอกเทศแล้ว "คำบริกรรมอันนั้นก็หมดปัญหาไปเอง" เช่น "ลมหายใจก็หมดปัญหาไป" คำว่า "พุทโธ ธัมโม หรือสังโฆ อะไรก็ตามซึ่งเป็นคำบริกรรม มากน้อยก็หมดปัญหาไป" เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ

เราจะว่า "พุทโธ" คำว่าพุทโธกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย คำว่า "ธัมโม" ธรรมกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย "สังโฆ" สังฆะกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย "รู้เด่นดวงก็ปล่อย เวลานั้นปล่อยหมด เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ เด่น" นั่นละคือบ่อแห่งความสุข .."

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=3055&CatID=2