"คำสอนยาย"

" .. "พวกเราเป็นพุทธมามกะ" หลวงปู่(หลวงปู่เจี๊ยะฯ)ชี้มาทางพวกเราทั้งหลาย ที่นั่งฟังประวัติที่ท่านเล่าอยู่ "ต้องมีคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ มาอยู่ที่หัวใจเรา" ไปถูกอะไรมาก็แคล้วคลาด

ไปค้าขายคราวนั้นโยม (พ่อ-แม่) ให้ไปซื้อกระดานโลงที่เกาะช้าง จังหวัดตราด ไปกับก๋งแก ๆ "พอดีเกิดพายุใหญ่มา" เราก็กางใบ พอกางใบปับเรือก็พัดหันหัวเกยตลิ่งเลย ถ้าไม่เกยตลิ่งตะบันก็แตกหมด "คลื่นมันใหญ่ ลมจัดตรงนั้น ลมจัดคลื่นกระหนํ่าใหญ่"

ก่อนไป "ยายสอนให้ภาวนานึกว่า พุทธัง ธัมมัง สังฆัง อานุภาพแห่งรัตนะเหล่านี้จะช่วยเราได้" พอไปก็เกิดพายุลมแรง คลื่นใหญ่กระหนํ่าโครม ๆ ครืน ๆ มองดูลมดูคลื่นใหญ่ขนาดนี้ เสียง ลมดัง วี้ด! วี้ด! หมุนทะลวง ๆ จะตายแล้วนึกอะไรไม่ออก

"ก็พอดีก่อนมายายสอนให้ภาวนาว่า พูทธัง ธัมมัง สังฆัง" ก็น้อมเอาอันนั้นมาบริกรรมในใจ ใจมันจ่ออยู่กับค่าบริกรรมนั้น ไม่กลัวตาย "พอว่าสักเดี๋ยวเดียวลมหยุด หยุดอย่างน่าอัศจรรย์"

ทีหลังไปอยู่กับท่านพระอาจารย์มั่น ไปเล่าให้ท่านฟังว่า ..

ครูบาจารย์ผมไปค้าทางเรือ ไปซื้อไม้มาทำโลง แล้วพายุมาจัด "ผมก็ว่า พุทธัง ธัมม้ง สังฆัง" ซักเดี๋ยวลมก็หยุด "เอ้า! ก็มันเป็นของดีนี่ ของดีก็ต้องหยุดซิ" ท่านพระอาจารย์ท่านก็ว่าอย่างนั้นเลย

ฉะนั้น "เราไปที่ไหนมีอันตราย ก็ต้องนึกถึง พุทธัง ธัมม้ง สังฆัง พุทธังแคล้วคลาด ธัมมังแคล้วคลาด สังฆังแคล้วคลาด นะโมพุทธายะ นะมะอะอุ" .. "

"พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง"
หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท