"พุทโธ คาถาดับไฟนรก"

" .. เอ้า "ใช้คาถาดับไฟนรก" เสกคาถาดับเลย "เอาพุทโธ ๆ นี่แหละดับ" เราเสกคาถาพุทโธ บริกรรมเท่านั้นแหละ ความวุ่นวายเดือดร้อนด้วยประการต่าง ๆ หายหมด "ตั้งสติคุมจิตให้แน่วแน่ เอาเฉพาะพุทโธอันเดียว" ส่งออกไปข้างหน้าข้างหลังก็ไม่มี ทั้งคิดนึก โน่นนี่ก็ไม่มี ให้ใจอยู่เป็นกลาง ไม่กระทบกระเทือนอะไรทั้งหมด

เราเกิดขึ้นมาในโลกมันต้องทำตัว เป็นกลาง "ถ้าไม่เป็นกลางไม่เหนือโลก ไม่พ้นจากโลกไปได้" ต้องมีทุกข์อยู่อย่างนั้นร่ำไป ใจที่เป็นกลาง ๆ แล้วจะมีอะไรกระทบกระเทือนอีก "ขอให้รักษาความเป็นกลางนั้นไว้ให้มั่นคงเถอะ ไฟนรกต้องดับลง ณ ที่นั่นแหละ"

ลองคิดดู "โกรธ มันต้องเพ่งคนโน้นคนนี้ สิ่งโน้นสิ่งนี้" มันไม่เป็นกลาง เพ่งอดีต เพ่งอนาคต มันไม่เป็นกลาง ความเป็นกลาง ไม่มีอะไร ถูกต้อง อยู่คงที่ "พุทโธ ตั้งมั่นในคำบริกรรมแล้ว กิเลสเครื่องเศร้าหมองทั้งหลายดับไปหมด" ถึงหากไม่ดับสนิทตลอดเวลา ก็ดับขณะนั้นก็เอาล่ะ ให้ดับได้เสียก่อนขณะนั้น ถ้าหากดับนาน ๆ หลายครั้งหลายหนเข้า หรือดับบ่อย ๆ เข้าก็อาจสามารถจะดับสนิทได้เลย .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี 
http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/lp_thes/lp-thes_20.htm