.
 "อานุภาพการภาวนาพุทโธ"

" .. ในระยะแรกที่ท่านเริ่มปฏิบัติภาวนาด้วยการบริกรรม "พุทโธ" เป็นอารมณ์ จิตของท่านยังส่งออกภายนอกอยู่ นึกถึงเรื่องต่าง ๆ นึกถึงสิ่งต่าง ๆ ทั่วไป ตามธรรมของผู้ปฏิบัติใหม่

"ภาวนาไปมันส่งออกนอก พุทโธไปทั่วพิภพเลย" รู้สึกว่าจิตใจมันยังไม่สงบ แต่ว่าไม่ลืมคำภาวนา พอนึกพุทโธ จิตมันก็วิ่งไปตามเรื่องต่าง ๆ ตามไปจนสุดเหวี่ยง แล้วก็ค่อยพุทโธกลับโค้งเข้ามา โค้งเข้ามา ใกล้ตัวเข้ามา ใกล้ตัวเข้ามาเรื่อย

"ในที่สุด พุทโธก็มาอยู่ที่กาย น้อมจากกายก็น้อมเข้าสู่ใจ พอพุทโธเข้าถึงใจแล้ว ใจก็สงบลง" เมื่อสงบลงไปพอควรก็สบาย เวลาภาวนา อาตมาก็ทำอย่างนั้น ทำมาโดยลำดับ "ทั้งเรียนนักธรรมทั้งภาวนาไปด้วยกัน" แต่รู้สึกว่า จิตใจมันสบาย ร่าเริงบันเทิง ไม่เดือดร้อนเลย ร่างกายก็สมบูรณ์ มีกำลังเรี่ยวแรงดี เพราะว่าจิตใจผ่องใส อะไรก็ดีตามไปด้วย

คนเรานี้เมื่อจิตใจเบิกบานผ่องใสแล้ว ร่างกายนี้ก็จะกระชุ่มกระชวยไปด้วย จะไม่ค่อยวิบัติขัดข้องอะไร "เว้นแต่ผู้ที่มีกรรมมีเวร" ถ้ามีกรรมมีเวรหนหลังมาสนองแล้ว มันก็เป็นไปชั่วระยะหนึ่ง พอหมดกรรมหมดเวรแล้ว สิ่งขัดข้องก็จะหายไป

ทีนี้เมื่ออาตมาปฏิบัติอย่างนั้นแล้ว "ในที่สุด พุทโธก็มาอยู่ในกาย น้อมจากกายก็มาเข้าใจถึงใจ พุทโธเข้าถึงใจ ใจก็สงบลงหมด" พอเพ่งใจสงบลงพอสมควรแล้วก็ถึงได้จำวัด พอจำวัดไปถึงตีสี่ เสียงระฆังที่กุฎิเจ้าอาวาสดังเม้งๆ ก็ตื่น พอตื่นแล้วก็ล้างหน้าล้างตาห่มผ้า ขึ้นกุฏิเจ้าอาวาสไปทำวัตรเข้ากัน

"ทำวัตรเช้าเสร็จแล้วท่านก็ให้นั่งภาวนาอยู่พักหนึ่ง" นั่งสงบจิตอยู่พักหนึ่งก็เลิกกันไป ต่อจากนั้นก็ไปบิณฑบาต พอตอนบ่ายก็ไปเรียนนักธรรม "นี่คือข้อวัตรในพรรษาแรกของอาตมา" .."

หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ 
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=6&t=51952&start=15