.
 "ทานกับความตระหนี่"

" .. "การให้ทานกับความตระหนี่จึงเป็นธรรมแก้กัน" ไม่มีการให้ทานไม่ได้ "โลกนี้แตกอยู่ด้วยกันไม่ได้ แม้ที่สุดพ่อแม่กับลูกก็แตกจากกัน" เพราะไม่มีการให้กัน เพราะความตระหนี่ถี่เหนียวบีบบังคับไว้

"หาความสงสารแม้แต่ลูกของตนก็ไม่ได้" ผัวของตน เมียของตน ก็ไม่ได้ คนในครอบครัวก็หาความสงสารเขาไม่ได้ "เพราะความตระหนี่ถี่เหนียวมันมัดไว้หมด ครอบครัวนั้นต้องแตกกันไม่สงสัย" เราไม่ต้องวาดภาพ แตกจริง ๆ นั่นละเห็นไหม ..

.. "หากไม่มีทานแล้ว โลกนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้นะ" ไม่ว่ากว้างว่าแคบ แม้ที่สุดในครอบครัวเดียวกันก็แตกกันด้วยความตระหนี่ทำลาย แต่เมื่อมีการสงเคราะห์สงหานี้ มีมากมีน้อยมนุษย์เราอยู่ด้วยกันได้ "นับตั้งแต่ครอบครัวลงไปจนกระทั่งถึงเพื่อนฝูง" ตั้งแต่กว้างจนกระทั่งถึงแคบ สังคมต่าง ๆ มีการสงเคราะห์การให้กันทั่วดินแดน

เฉพาะอย่างยิ่งเช่นเมืองไทยเรานี่ "ทั่วประเทศไทยมีอย่างนี้ทั้งนั้นไม่เคยขาด ไม่ว่าจะครัวเรือนใด" บ้านนอกในเมือง มีการให้การสงเคราะห์กันทั้งนั้น ๆ เพราะฉะนั้นโลกจึงอยู่ด้วยกันได้ด้วยความสนิทสนม "เพราะอำนาจแห่งการให้ทาน นี่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้" .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
https://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=1421&CatID=2