หลวงปู่เจี๊ยะเล่าว่า ตอนบวชพรรษาแรก ๆ ท่านก็เหมือนคนหนุ่มทั่วไป
ที่ถูกกิเลสครอบงำอยู่บ่อย ๆ ทำให้เกียจคร้านในการปฏิบัติ
แต่ท่านเป็นคนจริง ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อกิเลสง่าย ๆ
เวลานึกจะทำตามกิเลส ก็ตำหนิต่อว่าตนเองแรง ๆ
เช่น “มึงเป็นพระให้เขากราบไหว้ แล้วมึงภาวนานั่งสู้ญาติโยมแก่ๆ ไม่ได้
แล้วมึงจะมาบวชทำไม” หรือไม่ก็ด่าตนเองว่า
“กูบวชมากินข้าวชาวบ้านแล้วยังพาลมาขี้เกียจอีก”
เวลานึกได้เช่นนี้ก็รู้สึกละอายใจตนเอง
ถึงกับต้องตั้งสัจจะอธิษฐานกับตัวเองว่า
“ถ้ามึงภาวนาไม่ได้ให้มึงตายซะ ถ้ามึงไม่มีสัจจะในตน
ขอให้ฟ้าผ่า แผ่นดินสูบ น้ำท่วมตายซะ อย่ามีหน้ามาอยู่ดูโลกนี้อีกเลย”
พออธิษฐานเช่นนี้ ใจจะคึกคักขึ้นมาทันที เกิดความแกล้วกล้า
พร้อมภาวนาแบบสู้ตายถวายชีวิต เดินจงกรมได้ทั้งวันทั้งคืน
โดยไม่ต้องนอน จนจิตสงบนิ่งเหมือนตัวลอยหรือเหาะได้อยู่บ่อยๆ

...เล่าโดย พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล