.
 "ใจนึ่แหละมันสำคัญผิด"

" .. เหตุปัจจัยที่จะทำให้จิตใจของคนเรานี่ ละจากร่างอันหนึ่ง ไปสู่ร่างอีกร่างหนึ่ง อยู่อย่างนี้ร่ำไป ก็เพราะว่า "ใจนึ่แหละมันสำคัญผิด" คิดว่าโลกสงสารอันนี้ "น่าอยู่น่าอาศัย" แท้ที่จริงแล้ว มันไม่เป็นสิ่งที่น่าอยู่น่าอาศัยอะไรเลย ก็จะน่าอยู่อย่างไรล่ะ "ก็มันไม่เที่ยงนี่"

เกิดมาแล้วไม่ทันไร "ความแก่ก็ตามมาแล้ว" ปรากฏว่าร่างกายสังขารนี้ก็ทรุดโทรมไป เป็นบางสิ่งบางอย่างไปก่อน ถ้าหูไม่เสีย ก็ตาเสีย ตามัวอย่างนี้แหละ หรือถ้าหูดีตาดี เอ้า ผมก็หงอก ถ้าผมไม่หงอก เอ้า ฟันหลุดฟันหลอออกไป ไม่ทันเฒ่าแก่ชรา ฟันก็หลุดไปหมดแล้วก็มี บางคนนะ

หรือไม่เช่นนั้น "ก็มีโรคภัยไข้เจ็บอันร้ายแรงมาเบียดเบียนเอา" ได้เสวยทุกขเวทนาอยู่อย่างนั้น "ทั้งหมดนี้มัน ก็ลักษณะแห่งความไม่เที่ยงของสรรพสิ่งทั้งหลายในโลกนี้" ทั้งที่มีวิญญาณครองก็ดี ไม่มีวิญญาณครองก็ดี มันก็ล้วนแต่ "เกิดขึ้นมาเป็นเบื้องต้น แปรปรวนในท่ามกลางและแตกคับในที่สุด" ทั้งนั้นเลย .. "

"สำรวมจิตของตนให้แน่วแน่"
พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)