.
 "อานิสงส์ของบุญกุศล"

" .. ธรรมดาผู้เป็นบัณฑิต ผู้มีปัญญา "ผู้เปียมไปด้วยเมตตากรุณาก็ย่อมไม่เบียดเบียนบุคคลอื่นและสัตว์อื่น" ย่อมสำรวมกายวาจาของตนด้วยดี ไม่ให้ไปกระทบกระทั่งกับบุคคลอื่นและสัตว์อื่นอย่างนี้

เมื่อพระองค์เจ้าทรงแสดงมาถึงบทนี้ ก็แสดงว่า "เป็นผู้สำรวมในศีลนั้นเองแหละ" ความมุ่งหมายผู้ฟังก็ย่อมรู้ได้ "ก็ย่อมมีศรัทธามั่นในศีลลงไป" พยายามรักษาเจตนาในใจของตนไว้ เสมอว่า "ไม่ให้มีเจตนาคิดเบียดเบียนบุคคลอื่นและสัตว์อื่นเลย"

เมื่อบุคคลได้มาบำเพ็ญทานการกุศล "พร้อมด้วยการวิรัติละเว้นจากบาป" โทษมลทินต่าง ๆ ดังกล่าวมานั่น เช่นนี้แล้ว "ก็ย่อมจะได้รับอานิสงส์ผล ทั้งในปัจจุบันและเบื้องหน้า" ในปัจจุบันนี้ก็เป็นผู้มากไปด้วยบริษัทบริวาร มิตร ญาติ สหาย "ไม่มีใครแสดงตนเป็นศัตรูเลย เพราะว่าเป็นผ้มีใจคอกว้างขวาง ไม่ตระหนี่ในสมบัติข้าวของที่ได้มา" แบ่งสันปันส่วนให้คนยากคนจนไป

เพราะฉะนั้น "มันจึงไม่มีใครคิดอิจฉา เบียดเบียนเลย" ก็ย่อมอยู่ด้วยความเป็นผู้ไม่มีเวร ไม่มีภัย "อันนี้เป็นอานิสงส์ในปัจจุบัน" ซึ่งมองเห็นได้ชัด ๆ เมื่อละโลกนี้ไปแล้วก็ย่อม บันเทิงในสวรรค์ "ย่อมได้เสวยผลแห่งบุญกุศลที่ทำมาไว้ในชาตินี้" โดยไม่ต้องได้ทำไร่ไถนา ไม่ได้ทำการค้าขาย เหมือนอย่างมนุษย์โลกอันนี้ บุญกุศลหากเนรมิตสมบัติพัสสถานต่าง ๆ ให้ตามต้องการ .. "

"จิตเป็นของฝึกยาก"
พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)