.
 "คนไม่มีบ้านอยู่"

" .. ธรรมดาจิตใจของคนเรา ถ้าไม่ดัดแปลงแก้ไขแล้ว ย่อมตกไปในอารมณ์ที่ทุกข์ ที่ชั่ว ฉะนั้น "ผู้หวังความสุขให้แก่ตนที่มีหลักแหล่ง ก็ควรจะต้องหาธรรมะมาฝึกตน คนเราถ้าไม่มีธรรมะในใจ ไม่มีสมาธิเป็นที่อยู่แล้ว ก็เท่ากับคนที่ไม่มีบ้านอยู่"

ฉะนั้น "ธรรมดาคนที่ไม่มีบ้านอยู่ ย่อมได้รับความทุกข์ตลอดกาล" แดด ลม ฝน และละอองธุลีต่าง ๆ ย่อมเปรอะเปื้อน บุคคลชนิดนั้น เพราะไม่มีเครื่องกั้นปิดบัง "คนที่ฝึกหัดสมาธิ ก็เท่ากับสร้างบ้านให้ตนอยู่"

- "ขณิกสมาธิ" ก็เท่ากับบ้านที่มี หลังคามุงด้วยจาก
- "อุปจารสมาธิ" ก็เท่ากับบ้านที่มุงด้วยกระเบื้อง
- "อัปปนาสมาธิ" เท่ากับตึก

เมื่อเป็นเช่นนี้ "ถ้าท่านมีทรัพย์ ท่านก็จะเก็บไว้ได้อย่างปลอดภัย" ทรัพย์เหล่านั้นก็มิได้บังคับใจท่านให้ไปนอนเฝ้านั่งเฝ้า ทนทุกข์ต่าง ๆ "เหมือนคนมีทรัพย์ที่ไม่มีบ้านเก็บ ต้องไปนอนตากแดดตากฝน เฝ้าทรัพย์อยู่กลางแจ้ง" ฉะนั้น ถึงกระนั้นทรัพย์เหล่านั้นก็ยังไม่ได้รับความปลอดภัย แน่นหนา .. "

"อานาปานสติภาวนา"
พระสุธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์
(ท่านพ่อลี ธมฺมธโร)