ผู้ใดเห็นทุกข์เห็นภัยในวัฏสงสารก็ต้องเข้าวัด
มาจำศีลอุโบสถสำหรับคฤหัสถ์นะ อันนี้แหละ
เพราะว่า ผู้ที่ไม่เห็นทุกข์เห็นภัยในวัฏสงสารนี้
มันก็หลงก็เมาก็เพลินอยู่กับบ้านกับช่อง
กับลูกกับหลาน..อยู่ไปอย่างนั้นแหละ
ความไม่เห็นทุกข์เห็นภัยในสงสารมันเป็นอย่างนี้แหละ
ดังนั้นให้พากันคิดให้มันเห็น

พระพุทธเจ้าพระองค์ก็ยังหนุ่มแน่นนะ
อายุเพียงแค่ ๒๙ ปีเท่านั้นเองนะ
พระองค์ก็ยังทรงพระดำริว่า
ไปเห็นคนแก่ คนเจ็บ คนตาย ไปเห็นเด็กเพิ่งแรกเกิด
ก็ยังทรงดำริ..เอ้อ คนเราเกิดมานี่แล้วก็แก่เจ็บตายหนอ
แม้ตัวเรานี่ก็จะเป็นอย่างนั้นแหละ
ไม่ใช่จะยังหนุ่มแน่นอย่างนี้ตลอดไปหามิได้
ทำยังไงหนอจึงจะไม่เกิด ถึงจะไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตาย
ก็ "อย่าเกิด" เท่านั้นแหละ
เมื่อไม่เกิดแล้วก็ไม่แก่ไม่เจ็บไม่ตายต่อไป
ทำยังไงหนอเราจึงจะไม่ได้เกิดอีกต่อไป
อย่างนี้นะท่านผู้มีวาสนาบารมี
ฟังคำดำริของพระองค์ซิ..

ผู้กิเลสหนาปัญญาหยาบ
กลัวแต่จะไม่ได้เกิดอีกบัดนี้นะ
โอ้ย..ถ้าไมไ่ด้เกิดอีกแล้ว
ก็ไม่ทราบจะเอาอะไรมาเป็นมาสนุกสนานเพิ่นว่า
บางคนยังมาถามว่า "พระนิพพาน" นั้น
มีบ้านมีเมืองมีถนนมีรถยนต์ขี่ไหม เพิ่นว่านี่
แหม..! มันแกล้งกันน้าแบบนี้นะ
ถ้ามันมีอันหมู่นี้อยู่มันก็มีทุกข์กันอยู่ร่ำไป
สุขมันก็สุขเจืออยู่ด้วยทุกข์
ก็จะพิจารณายากอะไรล่ะ

ใน"พระนิพพาน"มีแต่สุขล้วนๆ
ทุกข์น้อยหนึ่งก็ไม่มีเจือปนอยู่เลย
สุขในโลกนี้สุขเจืออยู่ด้วยทุกข์
ลองพิจารณาดูซิ

...

พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย