พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ : ความหมายของคำศัพท์ทางพระพุทธศาสนา
สนตพาย - สโภชนสกุล
สนตพาย ร้อยเชือกสำหรับร้อยจมูกควาย ที่จมูกควาย (สน=ร้อย, ตพาย=เชือกที่ร้อยจมูกควาย) (พจนานุกรมเขียน สนตะพาย)
สนาน อาบน้ำ, การอาบน้ำ
สบง ผ้านุ่งของภิกษุสามเณร, คำเดิมเรียก อันตรวาสก; ดู ไตรจีวร
สปทานจาริกังคะ องค์แห่งผู้ถือเที่ยวบิณฑบาตไปตามลำดับบ้านเป็นวัตรคือรับตามลำดับบ้านตามแถวเดียวกันไม่รับข้ามบ้านข้ามแถว, เที่ยวบิณฑบาตไปตามตรอก ตามห้องแถวเรียงลำดับเรื่อยไปเป็นแนวเดียวกัน ไม่ข้ามไปเลือกรับที่โน้นที่นี่ตามใจชอบ (ข้อ ๔ ในธุดงค์ ๑๓)
สปิณฑะ ผู้ร่วมก้อนข้าว, พวกพราหมณ์ หมายเอาบุรพบิดร ๓ ชั้น คือ บิดา, ปู่, ทวด ซึ่งเป็นผู้ควรที่ลูกหลานเหลนจะเซ่นด้วยก้อนข้าว
สพรหมจารี ผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ร่วมกัน, เพื่อนพรหมจรรย์, เพื่อนบรรพชิต, เพื่อนนักบวช
สภา “ที่เป็นที่พูดร่วมกัน”, ที่ประชุม,สถาบันหรือองค์การอันประกอบด้วยคณะบุคคลซึ่งทำหน้าที่พิจารณาวินิจฉัยหรืออำนวยกิจการ ด้วยการประชุมปรึกษาหารือออกความคิดเห็นร่วมกัน
สภาค มีส่วนเสมอกัน, เท่ากัน, ถูกกัน, เข้ากันได้, พวกเดียวกัน
สภาคาบัติ ต้องอาบัติอย่างเดียวกัน
สภาพ, สภาวะ ความเป็นเอง, สิ่งที่เป็นเอง, ธรรมดา
สภาวทุกข์ ทุกข์ที่เป็นเองตามคติแห่งธรรมดา ได้แก่ ทุกข์ประจำสังขาร คือ ชาติ ชรา มรณะ
สภาวธรรม หลักแห่งความเป็นเอง, สิ่งที่เป็นเองตามธรรมดาของเหตุปัจจัย
สภิยะ พระเถระผู้ใหญ่ชั้นมหาสาวกเคยเป็นปริพาชกมาก่อน ได้ฟังพระพุทธเจ้าพยากรณ์ปัญหาที่ตนถาม มีความเลื่อมใส ขอบวช หลังจากบวชแล้วไม่ช้าก็ได้บรรลุพระอรหัต
สโภชนสกุล สกุลที่กำลังบริโภคอาหารอยู่, ครอบครัวที่กำลังบริโภคอาหารอยู่ (ห้ามมิให้ภิกษุเข้าไปนั่งแทรกแซงตามสิกขาบทที่ ๓ แห่งอเจลกวรรค ปาจิตติยกัณฑ์)
