.
 "ให้พากันแสวงหาที่พึ่งของตน"

" .. พวกเราเกิดมา ก็พากันเกลียดทุกข์อยู่นี่แหละ "จึงได้พากันแสวงหาที่พึ่งของตน" แสวงหาแล้วก็ต้องตั้งใจ มีความฝักใฝ่ในข้อวัตรปฏิบัติของตน ไม่ละ ไม่ถอนฉันทะ ความพอใจ จะบำเพ็ญคุณงามความดีให้มีขึ้น

"วิริยะ เพียรละชั่ว เพียรบำเพ็ญบุญกุศลให้เกิดขึ้น" จิตฝักใฝ่อยู่ในคุณงามความดี ฝักใฝ่อยู่ในสติ ให้จิตอยู่กับจิต ให้ใจรู้จักใจ "ให้จิตอยู่ที่จิต ให้ใจอยู่ที่ใจ มีสติประจำไว้ที่นั่น แกนอยู่นั่น"

ครั้นผู้ตั้งใจบำเพ็ญ "หัดทำสติของตนให้สำเหนียกแม่นยำแล้ว" จิตเป็นผู้ทำสติให้สำเหนียกแม่นยำ ครั้นมีสติแล้วก็เป็นผู้สมาทานเอาอยู่ในสิกขาบทของตนนั่นแล ให้มันเป็นอธิศีล "อธิศีลคือ ศีลบ่มีหวั่นไหว ศีลบ่มีขาดวิ่น ไม่มีขาดตกบกพร่อง"

ศีล เรียกว่าปกติศีล "อธิศีลสิกขา สมาทาเน อธิปัญญาสิกขา สมาทาเน อปมาเทน สมปาเทถ" ด้วยความไม่ประมาท เป็นนิจศีลอยู่ทุกเมื่อ "ผู้มีสติสัมปชัญญะ ทำให้แม่นยำ" ให้ชำนาญแล้ว ผู้นั้นได้ชื่อว่า "เป็นผู้ใกล้พระนิพพาน" ชื่อว่า "เป็นผู้ไม่ประมาท" ให้ตกปากทางพระนิพพานแล้ว .. "

"อนาลโยวาท"
หลวงปู่ขาว อนาลโย