มีนิทานชาดกสาธกไว้
เป็นเรื่องให้เรานึกและศึกษา
ฟังเรื่องราวไว้เถิดเราเกิดมา
รู้คุณค่าชีวิตอย่าทิดท้อ ฯ

มีภิกษุรูปหนึ่งซึ่งป่วยไข้
นอนหายใจแผ่วเบาเศร้าจริงหนอ
น้ำเหลืองเฟะเละไหลใต้คางคอ
ทั่วร่างก็พุพองร้องครวญคราง ฯ

หมดอาลัยตายอยากลำบากยิ่ง
มองดูสิ่งใดใดก็ไกลห่าง
ต้องโอดโอยโหยไห้อยู่ใกล้ทาง
สิ้นทุกอย่างชีวิตอนิจจา ฯ

พุทธองค์ทรงญาณเล็งผ่านเห็น
ได้บำเพ็ญประโยชน์โปรดรักษา
ชำระล้างร่างกายคลายโรคา
ทั้งประทานหยูกยาพร้อมผ้าไตร ฯ

ทรงสอนว่าถ้าใครอยากใกล้ชิด
จงตั้งจิตคิดช่วยพระป่วยไข้
อย่าปล่อยปละละเลยเฉยกันไป
เจ็บป่วยให้รักษาอย่าทิ้งกัน ฯ

ญาติพี่น้องผองเพื่อนฟังเตือนจิต
ร่วมใจคิดเอื้ออวยผู้ป่วยนั่น
พาหาหมอขอยามาแบ่งปัน
ช่วยปลอบขวัญหมั่นถามตามดูแล ฯ