สมมุติว่านาย ก. ทำกรรมดีมาตลอดทั้งชาติก่อๆๆและชาตินี้ สรุปทุกอย่างดีหมด ยกเว้นก่อนจิตจะดับหรือก่อนตายเกิดมีลูกหลานมาร้องห่มร้องไห้ ทำให้นาย ก.เกิดความห่วงและเศร้าหมองก่อนจะตานนั้น แน้เองทั้งๆที่หมดกรรมแล้ว สมมุติกรรมเก่าก็ใช้หมดแล้ว และกรรมใหม่ก็เป็นกรรมดีทั้งนั้น สงสัยว่าแค่ก่อนจิตจะดับแค่นั้นเองทำไมต้องไปเกิดในภพที่ไม่ดี ถ้าอย่างนี้แสดงว่าไม่ใช่เพราะกรรม แต่เป็นเพราะแค่จิตเศร้าหมองก่อนตายเท่านั้นเองใช่หรือไม่   

สมมุติว่านาย ก. ทำกรรมดีมาตลอดทั้งชาติก่อๆๆและชาตินี้ สรุปทุกอย่างดีหมด
เป็นไปไม่ได้ครับ ยกเว้นเป็นอรหันต์แล้ว


สรุปทุกอย่างดีหมด ยกเว้นก่อนจิตจะดับหรือก่อนตายเกิดมีลูกหลานมาร้องห่มร้องไห้ ทำให้นาย ก.เกิดความห่วงและเศร้าหมองก่อนจะตานนั้น
จิตเศร้าหมองเป็นกุศลหรืออกุศลครับ พุทธศาสนาสอนเรื่องเหตุกับผล ที่ตรงกันคือถ้าเหตุเป็นอกุศลผลที่ได้รับจะเป็นกุศลไม่ได้ดอกครับ

สมมุติกรรมเก่าก็ใช้หมดแล้ว
ไม่มีใครใช้กรรมหมดได้ดอกครับ เพราะเราทำกรรมเกือบตลอดเวลายกเว้นตอนหลับสนิท กรรมคืออะไร คือเจตนาครับ ถามว่าตอนกินข้าวเป็นกรรมใหมครับ เป็นแน่นอนเพราะมีเจตนากิน

กรรมใหม่ก็เป็นกรรมดีทั้งนั้น สงสัยว่าแค่ก่อนจิตจะดับแค่นั้นเองทำไมต้องไปเกิดในภพที่ไม่ดี ถ้าอย่างนี้แสดงว่าไม่ใช่เพราะกรรม แต่เป็นเพราะแค่จิตเศร้าหมองก่อนตายเท่านั้นเองใช่หรือไม่
ใช่แล้วครับ อย่าลืมว่าเหตุกับผลต้องสอดคล้องกันครับ ถ้าจิตดีเป็นกุศล สุขคติเป็นที่หวังได้ ถ้าไม่ดีก็ไปอบายก่อน ในทำนองเดียวกัน แม้ทำชั่วมาตลอดชีวิตแต่เกิดคิดถึงกุศลได้ก่อนตาย ก็ได้เกิดในสุขคติภูมิ
เพราะฉนั้นการรักษาจิตก่อนตายจึงสำคัญมากครับ