"เปลือก กระพี้และแก่นพระศาสนา"

" .. เปลือกของศาสนาคือ "ทาน ศีล และศาสนพิธีต่าง ๆ" ถ้าทำถูกต้องแล้ว "จะกลายเป็นกระพี้ คือทำจิตให้เบิกบาน" ยิ้มแย้มแจ่มใส จนเกิดปีติอิ่มใจ "ทาน ศีล นั้นจะเข้ามาภายในใจหล่อเลี้ยงน้ำใจให้แช่มชื่นอยู่เป็นนิจ นี่ได้ชื่อว่า ทำเปลือกให้เป็นกระพี้"

เมื่อพิจารณาไปถึง "ความอิ่มและความแช่มชื่นเบิกบานของใจ" ก็เห็นเป็นแต่ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากปัจจัย "คือความพอใจเป็นเหตุ เมื่อความพอใจหายไป สิ่งเหล่านั้นดับไปเป็นของไม่เที่ยงเป็นธรรมดา" เราจะยึดเอาไว้เป็นของตัวตนไม่ได้ "เป็นอนัตตาไม่มีใครเป็นใหญ่เป็นอิสระ แล้วก็ปล่อยว่างเห็นเป็นสภาพตามความเป็นจริง" เมื่อพิจารณาถูกอย่างนี้ได้ชื่อว่า "ทำกระพี้ให้เป็นแก่นสาร"

"พระพุทธศาสนาอยู่ได้ด้วย เปลือก กระพี้และแก่นอย่างนี้" ถ้ามีแต่แก่นอย่างเดียว หากเป็นต้นไม้ ก็เรียกว่าต้นไม้ตาย ย่อมอยู่ไม่ได้นาน "ถ้ามีแต่กระพี้ หากเป็นต้นไม้ ก็เรียกว่าต้นไม้หาสาระไม่ได้" นอกจากจะทำเป็นฟืนเท่านั้น "ถ้ามีเปลือกอย่างเดียว หากเป็นต้นไม้ เช่น ต้นมะละกอ พลันที่จะหักเร็วที่สุดเมื่อลมพายุพัดมา"

"พระพุทธศาสนาวัฒนาถาวรได้นานปานนี้ ก็ด้วยมีทั้งเปลือก กระพี้และแก่น ครบบริบูรณ์"

"เทสรังสีวจนา"
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี  https://cdn.jsdelivr.net/gh/tatikers/san/dhamma.js">