ผู้ไม่โกรธ ฝึกตนดีแล้ว
มีความเป็นอยู่สม่ำเสมอ
หลุดพ้นแล้ว เพราะรู้ชอบ
สงบ คงที่อยุ่
ความโกรธจักมีมาแต่ที่ไหน

ผู้ใดโกรธตอบบุคคลที่โกรธแล้ว
ผู้นั้นเป็นผู้ลามก กว่าบุคคลนั้นนั่นแหละ
เพราะการโกรธตอบนั้น

บุคคลไม่โกรธตอบบุคคลผู้โกรธแล้ว
ชื่อว่าย่อมชนะสงคราม
อันบุคคลทั้งหลายชนะได้โดยยาก

ผู้ใดรู้ว่าผู้อื่นโกรธแล้ว
เป็นผู้มีสติสงบเสียได้
ผู้นั้นย่อมชื่อว่า
ประพฤติประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่าย
คือแก่ตนและบุคคลอื่น

เมื่อผู้นั้นรักษาประโยชน์อยู่ทั้งสองฝ่าย
คือของตนและของผู้อื่นอยู่
ชนทั้งหลายผู้ไม่ฉลาดในธรรม
ย่อมสำคัญบุคคลนั้นว่าเป็นคนเขลา
แต่พระอริยเจ้าทั้งหลาย
ย่อมสรรเสริญบุคคลนั้น
ว่าเป็นบัณฑิตโดยแท้.