คนที่ไว้ใจไม่ได้มักมีข้ออ้างหลบเลี่ยงสิ่งที่ตนโกหกไปทีละขั้นๆ
“ไม่จริงเลยสักนิด มาหาว่าฉันโกหกนี่ดูถูกกันมากเลยนะ”
“ไม่จริงซะหน่อย จะให้พูดซ้ำพูดซากอีกสักกี่ครั้งกัน”
“ก็อาจมีส่วนจริงอยู่บ้าง แต่ก็แค่นิดเดียวแหละ”
“ขอโทษที่ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง แต่ตัวตนแท้ๆ ของฉันไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะ”

จิตอันเจ้าเล่ห์เพทุบายจะคิดหากลวิธีร้อยแปดให้เรื่องที่ตนทำฟังดูเข้าท่า
“เรื่องมันเกิดขึ้นแค่หนเดียว แค่ครั้งเดียวนะ”
“ฉันแทบไม่เคยทำแบบนี้เลย น้อยครั้งมาก”
“ฉันก็เป็นปุถุชนนี่นา”
“ใครตกที่นั่งเดียวกับฉันก็คงอดใจไม่ไหวเหมือนกันแหละ”
“จริงๆ แล้ว ที่ฉันทำนี่ ถือว่าเบากว่าคนอื่นมากเลยนะ”
“ทีทำดีมาสารพัด ไม่เห็นมีใครพูดถึงเลย”
“อันที่จริง ถ้าเทียบกับความดีทั้งหมดที่ฉันเคยทำ เรื่องนี้เล็กขี้ประติ๋วเท่านั้น”
“ถึงเวลาเดินหน้าไปเรื่องอื่นได้แล้ว”

คนสุจริตย่อมรับผิดชอบในสิ่งที่ตนกระทำ ขออภัยโดยปราศจากข้อแม้ที่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น โดยพูดว่า “บอกมาเถอะว่าอยากให้ฉันทำอะไรเพื่อแก้ไข”

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร